12 رﻣﺎن ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺪﯾﺮ ﻋﺎﻣﻞ

12 رﻣﺎن ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺪﯾﺮ ﻋﺎﻣﻞ

5دﻗﯿﻘﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﺗﺎ ﮐﺎر ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺗﻤﺎم ﺷﺪ و ﻧﺴﯿﻢ ﻫﻢ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد. دﺳﺖ راﺳﺘﺶ را روی ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ اش .ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﻪ ﺳﻘﻒ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺮدﯾﺎ ﺑﻪ آراﻣﯽ ﭘﺮدﻩ را ﮐﻨﺎر زد و وارد اﺗﺎق ﮐﻮﭼﮑﯽ ﮐﻪ .ﻧﺴﯿﻢ روی ﺗﺨﺖ ﺧﻮاﺑﯿﺪﻩ ﺑﻮد ، ﺷﺪ ﺑﻪ دﯾﻮار ﺗﮑﯿﻪ داد و دﺳﺘﺎﻧﺶ را ﭘﺸﺖ ﮐﻤﺮش ﻗﻔﻞ ﮐﺮد و .ﻧﺴﯿﻢ را ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮد دﻗﺎﯾﻘﯽ ﮔﺬﺷﺖ و ﻫﯿﭻ ﮔﻮﻧﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﯿﻦ آن دو رد و ﺑﺪل : ﻧﺸﺪ. ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﺮدﯾﺎ ﺳﮑﻮت را ﺷﮑﺴﺖ و ﮔﻔﺖ -ﻫﻨﻮز اﻧﮕﺸﺘﺮی ﮐﻪ ﺑﺮات ﮔﺮﻓﺘﻢ دﺳﺘﺘﻪ. ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و واﮐﻨﺸﯽ از ﺟﺎﻧﺐ ﻧﺴﯿﻢ ﻧﺪﯾﺪ. ﮐﻒ ﮐﻔﺶ ، ﻫﺎﯾﺶ را روی زﻣﯿﻦ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﺎ ﻣﻮزاﯾﯿﮏ ﮐﻒ زﻣﯿﻦ .ﺑﺎزی ﻣﯿﮑﺮد .ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟﻮاﺑﯽ از ﺟﺎﻧﺐ ﻧﺴﯿﻢ ﺑﻮد. اﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺸﻨﯿﺪ : ﺳﺮﻓﻪ ای ﮐﺮد و اداﻣﻪ داد -راﺳﺘﯽ ﺣﺎل ﺑﺎﺑﺎ و ﻣﺎﻣﺎن ﭼﻄﻮرﻩ؟! : ﺑﻌﺪ اﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮد -ﺧﯿﻠﯽ دﻟﻢ ﺑﺮاﺷﻮن ﺗﻨﮓ ﺷﺪﻩ. ﯾﻪ ﺑﺎر ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺴﺎﺑﯽ از .ﺧﺠﺎﻟﺘﺸﻮن درﺑﯿﺎم. ﺳﻮﻏﺎﺗﯽ ﻫﻢ ﺑﺮاﺷﻮن آوردم .اﻧﮕﺎر ﻧﺴﯿﻢ از دﻗﺎﯾﻘﯽ ﭘﯿﺶ روزﻩ ی ﺳﮑﻮت ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ، ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﻤﯽ زد. ﺑﺮدﯾﺎ ﻫﻢ ﻫﺮﭼﻪ ﺳﻌﯽ ﮐﺮد .ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ او را ﺑﻪ ﺣﺮف ﺑﯿﺎورد : دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪ و اداﻣﻪ داد -ﺣﺪاﻗﻞ ﻫﻤﻮن ﺑﺪ و ﺑﯿﺮاﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﭘﯿﺶ !ﻣﯿﺪادی رو ﺑﺪﻩ : ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻧﺴﯿﻢ ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﮔﻔﺖ -اﯾﻦ ﺑﻮد ﻗﺴﻤﺖ ﻣﻦ از زﻧﺪﮔﯽ؟! ﺑﺮدﯾﺎ اﻣﯿﺪوار ﺷﺪ. ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻤﯿﻦ را ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ. ﻫﻤﯿﻦ ﺳﺆال و ﻃﺮز ﺻﺤﺒﺖ ﻧﺴﯿﻢ ﻧﺸﺎن از آن ﻣﯿﺪاد ﮐﻪ ﻫﻨﻮز .راﻫﯽ ﺑﺮای ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻫﺴﺖ. در دﻟﺶ اﺣﺴﺎس ﺷﺎدی ﮐﺮد .ﺑﺎﯾﺪ ﻗﺪر اﯾﻦ ﻓﺮﺻﺖ را ﻣﯿﺪاﻧﺴﺖ. ﮐﻤﯽ ﻫﻮل ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﻓﻮراً روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ای ﮐﻪ در ﮐﻨﺎرش ﺑﻮد ، ﻧﺸﺴﺖ و اﻧﮕﺸﺘﻬﺎی دﺳﺘﺎﻧﺶ را در ﻫﻢ ﻗﻔﻞ ﮐﺮد و ﭘﺎی راﺳﺘﺶ را روی ﭘﺎی ﭼﭙﺶ ﮔﺬاﺷﺖ. اﻧﮕﺸﺘﻬﺎﯾﺶ را ﻫﻢ روی زاﻧﻮی : ﭘﺎی راﺳﺘﺶ ﮔﺬاﺷﺖ و ﮔﻔﺖ -ﺑﺎور ﮐﻦ ﻫﺮﭼﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ ﺣﻘﯿﻘﺘﻪ ... ... ﻫﺮﭼﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ اﯾﻦ دو ﺳﺎل : ﻧﺴﯿﻢ ﻣﯿﺎن ﺣﺮﻓﺶ آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ -ﺗﻮ ﺣﺘﯽ ﯾﻪ زﻧﮓ ﻫﻢ ﻧﺰدی! .ﺑﺮدﯾﺎ : زدم. ﺑﻪ ﺧﺪا زدم ﻧﺴﯿﻢ دﺳﺘﺎﻧﺶ را از روی ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ اش ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﺎ اﺧﻢ : رو ﺑﻪ ﺑﺮدﯾﺎ ﮔﻔﺖ -ﻧﺰدی! ... ﺑﺮو ﺷﻤﺎرﻩ ﺗﻠﻔﻨﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ اﯾﻦ دو ﺳﺎل ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻮن ﺷﺪﻩ رو از ﻣﺨﺎﺑﺮات ﭘﺮﯾﻨﺖ ﺑﮕﯿﺮ ، اوﻧﻮﻗﺖ !ﻣﯿﻔﻬﻤﯽ ﮐﻪ زﻧﮓ ﻧﺰدی : ﺑﺮدﯾﺎ ﺑﺎ ﻣﻈﻠﻮﻣﯿﺖ ﮔﻔﺖ -وﻟﯽ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﻦ زﻧﮓ زدم. ﺗﺎ اوﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ و .اﺟﺎزﻩ ﺷﻮ داﺷﺘﻢ زﻧﮓ زدم : ﻧﺴﯿﻢ ﺑﺎ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﮔﻔﺖ -اﺟﺎزﻩ ﺷﻮ داﺷﺘﯽ؟! : ﺑﻌﺪ ﺧﻨﺪﻩ ی ﺗﻠﺨﯽ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ -ﻻﺑﺪ ﻣﺎﻣﺎن ﺟﻮﻧﺘﻮن ﻧﻤﯿﺬاﺷﺘﻦ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﮕﯽ !اﺟﺎزﻩ ﻧﺪاﺷﺘﻢ دﯾﮕﻪ ﺑﺮدﯾﺎ : ﻧﺴﯿﻢ ﺑﺎور ﮐﻦ ﻣﻦ ﺗﻮ اﯾﻦ دو ﺳﺎل ﺗﻮ ﺑﺪ ﺷﺮاﯾﻄﯽ .ﺑﻮدم !ﻧﺴﯿﻢ : اِ ... ﺧﺎرج ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﻪ. ﮐﺠﺎش ﺑﺪﻩ؟ ﺑﺮدﯾﺎ : آرﻩ ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﻪ. وﻟﯽ ﻧﻪ اوﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ .ﺑﻮدم !ﻧﺴﯿﻢ : ﮐﺠﺎ ﺑﻮدی؟ .ﺑﺮدﯾﺎ : ﻧﻤﯿﺬاری ﮐﻪ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪم ﻧﺴﯿﻢ : ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺗﻮﺿﯿﺤﺎﺗﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮﺟﯿﻪ !ﻧﺎﻣﺮﺑﻮﻃﻪ ﺑﺮدﯾﺎ : ﻣﻦ ﭘﯿﺶ ﻋﻤﻮم ﺑﻮدم. ﯾﻌﻨﯽ اوﻟﺶ ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻗﺮارﻩ ﭘﯿﺶ اون ﺑﺎﺷﻢ. وﻟﯽ ﻣﺠﺒﻮری رﻓﺘﻢ. ﯾﻌﻨﯽ ﺗﻮ .ﺑﺪ وﺿﻌﯿﺘﯽ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻢ : ﻧﺴﯿﻢ دوﺑﺎرﻩ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻗﺒﻞ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﮔﻔﺖ -ﭘﯿﺶ ﻋﻤﻮت رﻓﺘﯽ ﭼﯿﮑﺎر؟! : ﺑﺮدﯾﺎ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ -ﺗﻮی ﺷﺮﮐﺘﺶ ﺑﻮدم. ﺑﺮام ﻧﻘﺸﻪ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺑﻮد. ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻢ اوﺿﺎع ﭼﻄﻮرﯾﻪ! ... ﻣﻦ ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ از دﺳﺖ اون و ﺧﺎﻧﻮادﻩ م ﻓﺮار ﮐﺮدم. ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ اون وﺿﻊ رو ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻢ. 2 ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم ، ﻗﺮار ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﺑﻪ ﮐﺎرام ﺗﻮ اوﻧﻮر ﺑﺮﺳﻢ و ﺧﻮدﺗﻢ ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ .ای ﺑﺮﻣﯿﮕﺸﺘﻢ : ﻧﺴﯿﻢ زﻫﺮﺧﻨﺪی زد و ﮔﻔﺖ -ﭼﻪ ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ ای ﻫﻢ ﺑﺮﮔﺸﺘﯽ! .ﺑﺮدﯾﺎ ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻔﺖ و ﺳﮑﻮت ﮐﺮد !ﻧﺴﯿﻢ : ﺧُﺐ ... ﻣﯿﮕﻔﺘﯽ ﺑﺮدﯾﺎ : ﻫﯿﭽﯽ. رﻓﺘﻢ اوﻧﺠﺎ و ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ورودم ، ﺑﺎﺑﺎ و ﻋﻤﻮ و ﻣﺎﻣﺎن ازم اﺳﺘﻘﺒﺎل ﮐﺮدن. ﯾﻪ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ ... ﯾﻌﻨﯽ اوﻟﺶ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﻫﻤﯿﻦ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮﯾﻢ. وﻟﯽ ﻋﻤﻮ ﺑﺮای اون ﺷﺒﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ رﺳﯿﺪم ، ﺗﺪارک .دﯾﺪﻩ ﺑﻮد. زن ﻋﻤﻮم و ﺑﭽﻪ ﻫﺎی ﻋﻤﻮﻣﻢ ﺑﻮدن : ﻧﺴﯿﻢ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﺣﺴﺎدت در آن ﻣﻮج ﻣﯿﺰد ، ﮔﻔﺖ -ﻓﺮاﻧﮏ ﺟﻮﻧﻢ ﺑﻮدن؟!!! .ﺑﺮدﯾﺎ ﺳﮑﻮت ﮐﺮد و ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻔﺖ ﻧﺴﯿﻢ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺣﺮص ﻧﻔﺲ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﺳﻌﯽ ﮐﺮد آراﻣﺶ : ﺧﻮدش را ﺣﻔﻆ ﮐﻨﺪ و ﮔﻔﺖ -ﺧُﺐ؟! ... اداﻣﻪ ش ... ... ﺑﺮدﯾﺎ : اون ﺷﺐ ﺣﺴﺎﺑﯽ ازم ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﺷﺪ ﺑﺮدﯾﺎ ﻣﺎﺟﺮای آن ﺷﺐ را ﺑﺮای ﻧﺴﯿﻢ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮد. درﺳﺖ ﺳﺎﻋﺖ 8 ﺷﺐ ﻣﻨﺰل ﻋﻤﻮی ﺑﺮدﯾﺎ رﺳﯿﺪ و زن ﻋﻤﻮﯾﺶ اول از ﻫﻤﻪ ﺟﻠﻮ آﻣﺪ. ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﻣﺠﻠﺴﯽ ﺷﯿﮑﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ ﺑﻮد و ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﻫﺰار ﻗﻠﻢ آراﯾﺶ و ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪ و ﻃﻼ و ﺟﻮاﻫﺮات و ﭼﯽ و ﭼﯽ و ﭼﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ زن ﻫﻤﺮاﻩ ﺧﻮد ﯾﺪک ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ. ﻣﻮﻫﺎی ﻣﺶ ﮐﺮدﻩ و ﺗﯿﭙﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺣﺎل دﺧﺘﺮﻫﺎی ﺟﻮان ﺑﻮد و اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻢ 60 ﺳﺎﻟﻪ ﮐﻪ از ﻋﻤﻮی ﺑﺮدﯾﺎ ﻫﻢ 5 ﺳﺎل ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺑﻮد ، زدﻩ ﺑﻮد و ﭼﻨﺎن ﻣﺎچ و ﺑﻮﺳﻪ ای ﻧﺜﺎر ﺑﺮدﯾﺎ ﻣﯿﮑﺮد ﮐﻪ ﻋﻤﻮﯾﺶ ﺧﺠﺎﻟﺖ .ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺑﻮد ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﻌﺪ از ﮐﻠﯽ ﺧﻮش آﻣﺪ ﮔﻮﯾﯽ ، ﺑﻪ داﺧﻞ ﺳﺎﻟﻦ رﻓﺘﻨﺪ و ﻓﺮاﻧﮏ ﻫﻢ ﺑﺎ ﭼﻬﺮﻩ ای ﻣﺘﻔﺎوت ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻗﺒﻞ .ﺳﺮاغ ﺑﺮدﯾﺎ آﻣﺪ دﺧﺘﺮی ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺎ ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﺸﯿﺪﻩ و ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﯽ درﺷﺖ و ﻣﺸﮑﯽ رﻧﮓ ﮐﻪ او ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﺎدرش آراﯾﺶ ﻏﻠﯿﻈﯽ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد. ﻣﻮﻫﺎی ﻣﺸﮑﯽ و ﺑﻠﻨﺪش را روی ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﺶ : رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻋﺸﻮﻩ و ﻟﺤﻨﯽ دﻟﺒﺮاﻧﻪ ﮔﻔﺖ -ﺧﻮش اوﻣﺪی ﺑﺮدﯾﺎ ﺟﻮن ﺑﺮدﯾﺎ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﭼﻨﯿﻦ اﺳﺘﻘﺒﺎﻟﯽ ﻧﺪﯾﺪﻩ ﺑﻮد ، ﺧﻮدش را ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮد و ﮐﻨﺎر ﭘﺪرش روی ﻣﺒﻞ دو ﻧﻔﺮﻩ ﻧﺸﺴﺖ. ﭘﺪر