بسم الله الرحمن الرحيم
بسم الله الرحمن الرحيم
یا اَیُّهاالذِینَ آمَنُوا لا تَخُونُوا اللهَ و الرَّسُولَ و تَخُونُوا اَماناتِکُم و اَنتُم تَعلَمونَ -ای اهل ایمان! به خدا و رسول و امانت هایتان خیانت نکنید! و شما خود می دانید که چه می گویم.!(سوره انفال آیه 27)
خیانت به خدا آن است که او را به زبان، یگانه تکیه گاه و قدرت مطلق می انگارند اما در عمل تکیه گاههای دیگری چون پول و قدرت و نفوذ را بنده اند.
خیانت به رسولی که خود مظهر نور خِرَد است، آن است که شهادت به حقانیتش می دهند اما عملاً تعالیم رهایی بخش اش را به هیچ می گیرند و هر دم به راه توهّم و وسوسه های نفسانی می روند.
و خیانت در امانات آن است که تمامی استعدادها و قابلیت های خداداده شان را در راه دستیابی به بی ارزش ترین چیزها هدر می دهند. اگر به مجموعه این خیانت ها خوب بنگری، خواهی دید که آنها جز خیانت به خودیت خود نیست.
و دقت کن، که خطاب آیه به کافران نیست، بلکه به مؤمنان است! به کسانی است که اظهار ایمان می کنند! کسانی که تبلیغ عدالت می کنند اما عمل شان بر خلاف آن است. حرف از فقر زدایی می زنند اما در عمل گسترش دهنده فقر اند. خدا را به یگانگی می خوانند اما در عمل به غیر او تکیه دارند.
رسول را رحمة للعالمین می نامند اما به جور و ستم رفتار می نمایند. توانمندی های خداداده شان را می شناسند اما آنها را نه در راه سلوک الی الله، که در مسیر به چنگ آوردن قدرت و مادیت بیشتر بکار می برند.
ای دوست، یک سالک حق هرگز به خدای بخشنده و مهربان، و به رسول مهر و رحمت، و به امانات نیک الهی اش خیانت نمی ورزد.
خیانت، همیشه نسبت به امانتی که در اختیار گذاشته شده است صورت می پذیرد؛ خواه این امانت معنوی باشد و یا مادی.
به عنوان مثال:دین خدا، کتاب خدا، ولایت و امامت الهی، همه امانات الهی می باشد؛ چنان که بدن آدمی و تمامی نعمات الهی نیز امانت میباشند و مؤمن می داند که خودش مالک هیچ چیزی به غیر از دعا نمیباشد، پس هر چه هست، امانت است.اما گاه آدمی از روی غفلت و گاه به عمد و در تبعیت از هوای نفس، حتی به خودش هم خیانت میکند!
تعهد نسبت به دیگران، امانت است؛ چنان که راز دیگران نزد انسان، امانت است، بیت المال نیز امانت است که اختصاص به دولت و مجلس ندارد؛ بلکه نعمات عمومی،همه امانت هستند که باید درست استفاده شوند و ضایع نگردند.
یا اَیُّهاالذِینَ آمَنُوا لا تَخُونُوا اللهَ و الرَّسُولَ و تَخُونُوا اَماناتِکُم و اَنتُم تَعلَمونَ -ای اهل ایمان! به خدا و رسول و امانت هایتان خیانت نکنید! و شما خود می دانید که چه می گویم.!(سوره انفال آیه 27)
خیانت به خدا آن است که او را به زبان، یگانه تکیه گاه و قدرت مطلق می انگارند اما در عمل تکیه گاههای دیگری چون پول و قدرت و نفوذ را بنده اند.
خیانت به رسولی که خود مظهر نور خِرَد است، آن است که شهادت به حقانیتش می دهند اما عملاً تعالیم رهایی بخش اش را به هیچ می گیرند و هر دم به راه توهّم و وسوسه های نفسانی می روند.
و خیانت در امانات آن است که تمامی استعدادها و قابلیت های خداداده شان را در راه دستیابی به بی ارزش ترین چیزها هدر می دهند. اگر به مجموعه این خیانت ها خوب بنگری، خواهی دید که آنها جز خیانت به خودیت خود نیست.
و دقت کن، که خطاب آیه به کافران نیست، بلکه به مؤمنان است! به کسانی است که اظهار ایمان می کنند! کسانی که تبلیغ عدالت می کنند اما عمل شان بر خلاف آن است. حرف از فقر زدایی می زنند اما در عمل گسترش دهنده فقر اند. خدا را به یگانگی می خوانند اما در عمل به غیر او تکیه دارند.
رسول را رحمة للعالمین می نامند اما به جور و ستم رفتار می نمایند. توانمندی های خداداده شان را می شناسند اما آنها را نه در راه سلوک الی الله، که در مسیر به چنگ آوردن قدرت و مادیت بیشتر بکار می برند.
ای دوست، یک سالک حق هرگز به خدای بخشنده و مهربان، و به رسول مهر و رحمت، و به امانات نیک الهی اش خیانت نمی ورزد.
خیانت، همیشه نسبت به امانتی که در اختیار گذاشته شده است صورت می پذیرد؛ خواه این امانت معنوی باشد و یا مادی.
به عنوان مثال:دین خدا، کتاب خدا، ولایت و امامت الهی، همه امانات الهی می باشد؛ چنان که بدن آدمی و تمامی نعمات الهی نیز امانت میباشند و مؤمن می داند که خودش مالک هیچ چیزی به غیر از دعا نمیباشد، پس هر چه هست، امانت است.اما گاه آدمی از روی غفلت و گاه به عمد و در تبعیت از هوای نفس، حتی به خودش هم خیانت میکند!
تعهد نسبت به دیگران، امانت است؛ چنان که راز دیگران نزد انسان، امانت است، بیت المال نیز امانت است که اختصاص به دولت و مجلس ندارد؛ بلکه نعمات عمومی،همه امانت هستند که باید درست استفاده شوند و ضایع نگردند.
۹۰۲
۲۴ فروردین ۱۴۰۳
دیدگاه ها
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.