بسم الله الرحمن الرحيم
بسم الله الرحمن الرحيم
قسمت اول
یا اَیُّها الَّذِینَ آمَنُوا آمِنُوا - ای کسانی که ایمان آورده اید، ایمان بیاورید!(سوره نساء بخشی از آیه 136)
ای کسانی که با نفس تان ایمان آورده اید، اکنون وقت آن است که با قلب تان ایمان آورید. ایمان نفسانی یک معامله است چه هنوز پا از منیّت خویش بیرون نگذاشته است. ایمان قلبی، عشق است و تمام وجود را در بر می گیرد. چه این قلب است که، إِنَّ قَلْبَ الْمؤمن عَرْشُ الرَّحْمنِ؛ قلب مؤمن عرش بزرگ خدا است! (بحار الانوار، جلد 58، صفحه 39) ایمان نفسانی، یک طرفند ایدئولوژیک برای برخورداری نفس است. ایمان قلبی، تسلیم محض است و تقدیم وجود. ایمان نفسانی پر از خواستن است. ایمان قلبی، جز اراده دوست نخواستن است. ایمان نفسانی، عبادت می کند تا از پاداش نصیب بَرَد.ایمان قلبی، عبادت می کند چون دوست شایسته آن است.
ایمان نفسانی گاه هست و گاه نیست، زیرا هنوز آلوده به شک و تردید است. ایمان قلبی، یکدست خالص است و به رنگ خداست. پس با فهم این آیه شریفه، درهای قلب مان را بگشایم تا نور ایمان حقیقی بدان وارد شود و به مرحله فراتری از ایمان، عروج کنیم. این یعنی هجرت از ایمانِ نفسانی، به ایمانِ قلبی، از شک به یقین، از خواستن به بی خواهشی، از سوداگری به ایثار، و از نفس، به قلب که عرشِ رحمن است. و این است صراط مستقیم و راه نجات.
کسی که پای ایمانش دینداری نکند، عمل نکند و ایمانش را پرورش ندهد به اوج آرامش نمی رسد.اگر کسی ایمان به خدا پیدا کرد یکمقدار آرامش پیدا میکند، ولی باید ایمان را ورز داد و تقویت کرد، ایمان یک اتفاق نیست، یک راه است، ایمان را باید رفت، ایمان یک نهال است که باید رشد کند، بالنده بشود، میوه بدهد.
ایمان را باید آبیاری کرد، گاهی ایمان با خون آبیاری میشود. کسی که آماده می شود در راه خدا خون بدهد یک دفعهای ایمانش به عرش میرود.(ادامه دارد...)
قسمت اول
یا اَیُّها الَّذِینَ آمَنُوا آمِنُوا - ای کسانی که ایمان آورده اید، ایمان بیاورید!(سوره نساء بخشی از آیه 136)
ای کسانی که با نفس تان ایمان آورده اید، اکنون وقت آن است که با قلب تان ایمان آورید. ایمان نفسانی یک معامله است چه هنوز پا از منیّت خویش بیرون نگذاشته است. ایمان قلبی، عشق است و تمام وجود را در بر می گیرد. چه این قلب است که، إِنَّ قَلْبَ الْمؤمن عَرْشُ الرَّحْمنِ؛ قلب مؤمن عرش بزرگ خدا است! (بحار الانوار، جلد 58، صفحه 39) ایمان نفسانی، یک طرفند ایدئولوژیک برای برخورداری نفس است. ایمان قلبی، تسلیم محض است و تقدیم وجود. ایمان نفسانی پر از خواستن است. ایمان قلبی، جز اراده دوست نخواستن است. ایمان نفسانی، عبادت می کند تا از پاداش نصیب بَرَد.ایمان قلبی، عبادت می کند چون دوست شایسته آن است.
ایمان نفسانی گاه هست و گاه نیست، زیرا هنوز آلوده به شک و تردید است. ایمان قلبی، یکدست خالص است و به رنگ خداست. پس با فهم این آیه شریفه، درهای قلب مان را بگشایم تا نور ایمان حقیقی بدان وارد شود و به مرحله فراتری از ایمان، عروج کنیم. این یعنی هجرت از ایمانِ نفسانی، به ایمانِ قلبی، از شک به یقین، از خواستن به بی خواهشی، از سوداگری به ایثار، و از نفس، به قلب که عرشِ رحمن است. و این است صراط مستقیم و راه نجات.
کسی که پای ایمانش دینداری نکند، عمل نکند و ایمانش را پرورش ندهد به اوج آرامش نمی رسد.اگر کسی ایمان به خدا پیدا کرد یکمقدار آرامش پیدا میکند، ولی باید ایمان را ورز داد و تقویت کرد، ایمان یک اتفاق نیست، یک راه است، ایمان را باید رفت، ایمان یک نهال است که باید رشد کند، بالنده بشود، میوه بدهد.
ایمان را باید آبیاری کرد، گاهی ایمان با خون آبیاری میشود. کسی که آماده می شود در راه خدا خون بدهد یک دفعهای ایمانش به عرش میرود.(ادامه دارد...)
۸۶۸
۲۵ اسفند ۱۴۰۲
دیدگاه ها
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.