خانه تاریک ، دلِ باغ و بیابان تاریک

خانه تاریک ، دلِ باغ و بیابان تاریک
بی تو هر کوچه‌ی این شهرکِ ویران تاریک
آسمان خسته و خورشید ز پا افتاده
ماهِ آواره به دلگیریِ زندان تاریک
چه دیاری‌ست ، دیاری که نباشی تو در آن ؟
دامن آلوده‌ی تکفیر و گریبان تاریک
بی تو دل ، معبد طوفان‌زده را می‌ماند
آستان ریخته ، در سوخته ، ایوان تاریک
باده تاریک و گلوگیر ، سرنامه سیاه
وَ غمِ دوزخیِ یار ، دوچندان تاریک