من به یاد تو تمام جاده های این شهر را رفته ام

من به یاد تو تمام جاده های این شهر را رفته ام
چه مسیرهای مستقیمی که با یادت مقصدش ناکجاآباد شد
من با یاد تو تمام پیاده روها را گز کرده ام
من به یاد تو تمام دیوارهای کوچه های بن بست را بغل کرده ام
یادش بخیر وقتی باران می آمد و صدای قطره های باران و خرد شدن برگ های پاییزی ، دست به دست هم میدادند تا کسی صدای بوسه هایمان را نشنود
صدای تندتند زدن و تپش قلب ها و نگاه های یواشکی و بغل های دزدانه ی مان به آرزو بدل شدند و حالا جز حسرت و آه چیز دیگری بر جای نمانده است
من با یادت پشت همان میز و همان جای همیشگی مان تمام قهوه های تلخ کافه های این شهر را خورده ام
حالا در کدامین خیایان و کدامین کوچه ی این شهر ، پشت کدام پنجره هر روز و هر شب خاطره ها را زیر پا له میکنی و با بی تفاوتی با دیگری چای مینوشی؟
کجایی که من برای پیدا کردنت از همه ی دکه های چهارراه های این شهر ، سیگار خریده ام و هر روز و شب به یادت دود شده ام ؟!
کجایی که هر روز صدای خرد شدنم از درون را بشنوی و کجایی که شب ها کابوس ها و از جا پریدن هایم را ببینی؟!
نمیدانم حالا چگونه دلم میگیرد در شهری که در تمام خیابان هایش با تو میخندیدم.