چند سالی است که دی ماه در ایران نه یادآور برف و باران و ن
چند سالی است که دی ماه در ایران نه یادآور برف و باران و ننه سرما و این قصه ها که راوی حکایت بابانوئل و عکس های ایرانیان با چراغ های رنگین آویزان از درخت های کاج کریسمس است و شماتت و سرزنش مردم از سوی برخی از اهل قدرت که این کارها خودباختگی فرهنگی است و ترویج فرهنگ غرب و...
🔸 من هم شگفت زده ام از این تب فراگیر. اینکه خانواده هایی با درآمد متوسط، فرارسیدن سال میلادی را با هزینه جشن می گیرند که بسیاری از آنها بعید است حتی ترتیب ماه هایش از ژانویه تا دسامبر را بدانند. اما چرا برخی در ایران (و هر سال تعداد بیشتری) این روز را جشن می گیرند؟
🔹 در کنار همه دلایلی که جامعه شناسان قاعدتاً باید آن را کشف کنند یکی از مهمترین دلایل، فقدان شادی است. وقتی گرانی و فقر و تبعیض و بیکاری و... قلب مردم را فشرده می کند و آنها را در خود می شکند به صورت طبیعی دنبال بهانه های شادی می گردند. چرا باید آنها را سرزنش کنیم؟
🔸 نمی شود با همان ملودی که سینه می زنیم، کف بزنیم و گمان کنیم که بله! کار فرهنگی کردیم و مردم باید شادمان شوند و چه مرگتان است که خوشحال نمی شوید و کیف نمی کنید؟! اصلاً مگر شادی دستوری است؟ اینکه فکر کنید تلویزیون از قول یک مقام خیلی مسئول بفرماید: « لبخند بزنید»! و مردم ریسه بروند خیال پردازانه نیست؟
💬 آقای قرائتی می گفت: «ما دکترای گریه داریم اما برای خنده سیکل هم نداریم»!
🔹 اعتراف صادقانه ای است. آنقدر که در این سال ها مردم را به گریه کردن بر گناهان کرده و نکرده تشویق کرده اید برای خندیدن آنها کاری کرده اید؟
🔸 قبول دارید که خنده و شادی مهم است و تنها با خندوانه و دورهمی به دست نمی آید؟ قبول دارید که ممانعت از برگزاری یک جشن باستانی در پاسارگاد برای بخشی از مردم شادی آفرین نیست و بغض ایجاد می کند؟
🔹 تا زمانی که شادی «ملی» مثل عزای «ملی» به رسمیت شناخته نشود، از آن استقبال نشود و لبخندآفرینان مثل اشک آفرینان اگر تشویق نمی شوند دستکم تنبیه نشوند، حق نداریم به مردم بگوییم که چرا در کریسمس جشن گرفتید!
🔸 چرا ولنتاین به هم گل و خرس هدیه دادید؟ با بخشنامه و دستورالعمل و اخم و تخم درست نمی شود. زیاد هم فشار بدهید که این مردم بروند بهشت از آن ور جهنم می زنند بیرون! ما یاد گرفته ایم که در مقابل فشارها، خم شویم اما نمی شکنیم، خم می شویم تا تیزی و تندی توفان ها بگذرد و دوباره قامت راست می کنیم.
🔹 این مردم شادی می خواهند. برای همین از فیلم های کمدی حتی کم مایه هم استقبال می کنند. برای همین حتی بلیط های گران کنسرت های داخلی را می خرند.
🔸 گمان نکنید همه آنها که می روند کنسرت، مرفه های بی درد و پورشه سواران هستند. اتفاقاً این بخش برای دیدن کنسرت «آن جای دیگر» می روند و «اصل جنس» را گوش می دهند نه بعضی «بدل» های داخلی را!
🔹 ما را به خاطر بابانوئل با آن ریش پت و پهن و یک درخت کاج و چهار ریسه که معنایش را هم نمی دانیم این همه شماتت نکنید. سرزنش نکنید. به جای این همه طلبکار بودن بفرمایید برای شادی عمومی چکار کرده اید؟
🔸 شماتت مردم آسان است. ما سال‌هاست سرزنش می شویم که زلزله و خشکسالی و سیل و رعد و برق محصول گناهان ماست. حتی باورمان هم شده! می توانید رشته ی این چنگ را پاره کنید، می توانید کاسه ی آن تار را بشکنید، می توانید فرمان بدهید: هان ای طبل گران زین پس خاموش بمان.
♦ ️به چکاوک اما نمی توانید بگوید نخوان...! چکاوک یک دفعه می پرد روی درخت کاج و کریسمس را جشن می گیرد!
✍ ️احسان محمدی
@sotedlanhh
🔸 من هم شگفت زده ام از این تب فراگیر. اینکه خانواده هایی با درآمد متوسط، فرارسیدن سال میلادی را با هزینه جشن می گیرند که بسیاری از آنها بعید است حتی ترتیب ماه هایش از ژانویه تا دسامبر را بدانند. اما چرا برخی در ایران (و هر سال تعداد بیشتری) این روز را جشن می گیرند؟
🔹 در کنار همه دلایلی که جامعه شناسان قاعدتاً باید آن را کشف کنند یکی از مهمترین دلایل، فقدان شادی است. وقتی گرانی و فقر و تبعیض و بیکاری و... قلب مردم را فشرده می کند و آنها را در خود می شکند به صورت طبیعی دنبال بهانه های شادی می گردند. چرا باید آنها را سرزنش کنیم؟
🔸 نمی شود با همان ملودی که سینه می زنیم، کف بزنیم و گمان کنیم که بله! کار فرهنگی کردیم و مردم باید شادمان شوند و چه مرگتان است که خوشحال نمی شوید و کیف نمی کنید؟! اصلاً مگر شادی دستوری است؟ اینکه فکر کنید تلویزیون از قول یک مقام خیلی مسئول بفرماید: « لبخند بزنید»! و مردم ریسه بروند خیال پردازانه نیست؟
💬 آقای قرائتی می گفت: «ما دکترای گریه داریم اما برای خنده سیکل هم نداریم»!
🔹 اعتراف صادقانه ای است. آنقدر که در این سال ها مردم را به گریه کردن بر گناهان کرده و نکرده تشویق کرده اید برای خندیدن آنها کاری کرده اید؟
🔸 قبول دارید که خنده و شادی مهم است و تنها با خندوانه و دورهمی به دست نمی آید؟ قبول دارید که ممانعت از برگزاری یک جشن باستانی در پاسارگاد برای بخشی از مردم شادی آفرین نیست و بغض ایجاد می کند؟
🔹 تا زمانی که شادی «ملی» مثل عزای «ملی» به رسمیت شناخته نشود، از آن استقبال نشود و لبخندآفرینان مثل اشک آفرینان اگر تشویق نمی شوند دستکم تنبیه نشوند، حق نداریم به مردم بگوییم که چرا در کریسمس جشن گرفتید!
🔸 چرا ولنتاین به هم گل و خرس هدیه دادید؟ با بخشنامه و دستورالعمل و اخم و تخم درست نمی شود. زیاد هم فشار بدهید که این مردم بروند بهشت از آن ور جهنم می زنند بیرون! ما یاد گرفته ایم که در مقابل فشارها، خم شویم اما نمی شکنیم، خم می شویم تا تیزی و تندی توفان ها بگذرد و دوباره قامت راست می کنیم.
🔹 این مردم شادی می خواهند. برای همین از فیلم های کمدی حتی کم مایه هم استقبال می کنند. برای همین حتی بلیط های گران کنسرت های داخلی را می خرند.
🔸 گمان نکنید همه آنها که می روند کنسرت، مرفه های بی درد و پورشه سواران هستند. اتفاقاً این بخش برای دیدن کنسرت «آن جای دیگر» می روند و «اصل جنس» را گوش می دهند نه بعضی «بدل» های داخلی را!
🔹 ما را به خاطر بابانوئل با آن ریش پت و پهن و یک درخت کاج و چهار ریسه که معنایش را هم نمی دانیم این همه شماتت نکنید. سرزنش نکنید. به جای این همه طلبکار بودن بفرمایید برای شادی عمومی چکار کرده اید؟
🔸 شماتت مردم آسان است. ما سال‌هاست سرزنش می شویم که زلزله و خشکسالی و سیل و رعد و برق محصول گناهان ماست. حتی باورمان هم شده! می توانید رشته ی این چنگ را پاره کنید، می توانید کاسه ی آن تار را بشکنید، می توانید فرمان بدهید: هان ای طبل گران زین پس خاموش بمان.
♦ ️به چکاوک اما نمی توانید بگوید نخوان...! چکاوک یک دفعه می پرد روی درخت کاج و کریسمس را جشن می گیرد!
✍ ️احسان محمدی
@sotedlanhh
۴.۶k
۰۴ دی ۱۳۹۷
دیدگاه ها (۵)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.