ﻣﯽ ﻣﺎﻧﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺩﺭﺩ ﻋﺸﻘﺖ ﻣﯿﺴﺎﺯﻡ ، ﻣﯿﻤﺎﻧﻢ ﻭ ﺗﺤﻤﻞ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺳﺮﺩﯼ

ﻣﯽ ﻣﺎﻧﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺩﺭﺩ ﻋﺸﻘﺖ ﻣﯿﺴﺎﺯﻡ ، ﻣﯿﻤﺎﻧﻢ ﻭ ﺗﺤﻤﻞ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺳﺮﺩﯼ
ﻭﺟﻮﺩﺕ ﺭﺍ
ﻣﯿﻤﺎﻧﻢ ﭼﻮﻥ ﺭﺍﻩ ﻧﻔﺴﮕﯿﺮﯼ ﺁﻣﺪﻡ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺭﺳﯿﺪﻡ
ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺳﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻧﯿﺎﻭﺭﺩﻡ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺳﺎﺩﮔﯽ ﺭﻫﺎﯾﺖ ﮐﻨﻢ
ﻣﯿﻤﺎﻧﻢ ﺗﺎ ﺷﺐ ﭘﺮﺳﺘﺎﺭﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻋﺸﻘﻤﺎﻥ ﺍﻣﯿﺪﯼ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺳﺖ
ﻫﯿﭽﮕﺎﻩ ﻋﺸﻘﻤﺎﻥ ﭘﺮﭘﺮ ﻧﻤﯿﺸﻮﺩ، ﺍﯾﻦ ﻟﺤﻈﺎﺕ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻮﺩﻥ ﺗﻤﺎﻡ
ﻧﻤﯿﺸﻮﺩ
ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﯽ ﻭﺑﺎ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﺪﻧﯽ ﮐﺮﺩﻡ ، ﻧﯿﺎﻣﺪﯼ ﻭ ﺑﺎ ﺁﻣﺪﻧﻢ ﺗﻮ
ﺭﺍ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﮐﺮﺩﻡ
ﻧﺪﯾﺪﯼ ﻣﺮﺍ ﻭ ﺑﺎ ﺩﯾﺪﻧﻢ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺖ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﻟﻢ ﺁﺷﻨﺎ ﮐﺮﺩﻡ ، ﻧﺴﺎﺧﺘﯽ ﻭ
ﺑﺎ ﺳﺎﺧﺘﻨﻢ ﺍﻣﯿﺪﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻟﺖ ﺯﻧﺪﻩ ﮐﺮﺩﻡ
ﺳﻮﺧﺘﻢ ﻭ ﻧﺸﺴﺘﻢ ،ﺩﺭ ﺣﺪ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ ﺷﺪﻥ ﻫﻢ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﻧﺒﺮﯾﺪﻡ، ﺑﺎ
ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺩﺭ ﻗﻔﺲ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺩﺭﻫﺎﯼ ﻗﻔﺲ ﺑﺎﺯ ،ﺍﻣﺎ ﻧﭙﺮﯾﺪﻡ ، ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺩﺭ
ﻫﻤﺎﻥ ﮐﻨﺞ ﻗﻔﺲ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﺕ، ﺑﯽ ﺁﺏ ﻭ ﺩﺍﻧﻪ ، ﺑﯽ ﮐﺲ ﺩﺭ ﺁﻥ
ﻭﯾﺮﺍﻧﻪ !
ﺷﺐ ﻣﯿﺸﺪ ﻭ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺧﯿﺮﻩ ﺑﻪ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ﻫﺎ ، ﺩﻟﻢ ﺧﻮﺵ
ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ﻣﯿﮕﺬﺭﺩ ﻭ ﻓﺮﺩﺍ ﺭﻭﺯ ﺭﻭﺷﻨﯽ ﻫﺎﺳﺖ ﺩﻟﻢ ﺧﻮﺵ ﺑﻮﺩ
ﺑﻪ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻣﺎﻝ ﻣﻨﯽ ، ﺑﻪ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﯾﺎﺩ ﻣﻨﯽ
ﻧﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ ﺭﺍﻫﻢ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﺍﺳﺖ ،ﻧﻪ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ ﻋﺸﻘﯽ ﺩﯾﮕﺮ
ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺍﺳﺖ
ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺟﻮﺩ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮﯾﯽ ﺩﺭ ﻗﻠﺒﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ
ﻟﺤﻈﻪ ﻧﻔﺲ ﻣﯿﺪﻫﺪ
ﺑﯽ ﺁﺭﺍﻣﺶ ،ﺑﯽ ﻧﻮﺍﺯﺵ ،ﺳﺮ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻥ ﺭﺍ ،ﺑﺎ ﺗﻤﻨﺎ ﻭ
ﺧﻮﺍﻫﺶ
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺯﯾﺮ ﺳﻮﺍﻝ ﺑﺮﻭﺩ ﻗﻠﺒﻢ ، ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺑﺸﮑﻨﺪ ﻏﺮﻭﺭﻡ ، ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮﯾﯽ
ﮐﻪ ﻫﺴﺘﯽ ﻫﻤﻪ ﻭﺟﻮﺩﻡ
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺑﺮﯾﺰﺩ ﺍﺷﮑﻬﺎﯾﻢ ، ﺧﯿﺲ ﺷﻮﺩ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﯾﻢ ، ﺩﺭﯾﺎﯼ ﺧﻮﻥ ﺷﻮﺩ
ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ ، ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺁﻥ ﺭﻫﮕﺬﺭ ﺑﺨﻨﺪﺩ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﻭ ﺭﻭﺯﻡ
ﺣﺎﻝ ﻭ ﺭﻭﺯ ﻣﻦ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ، ﻣﻬﻢ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻭﺟﻮﺩ ﺗﻮ ،
ﺍﮔﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﯽ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻣﯿﺸﮑﻨﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮ
ﺧﺮﺩ ﻣﯿﺸﻮﻡ ﺯﯾﺮ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﯼ ﺗﻮ
ﺷﯿﺸﻪ ﻗﻠﺒﻢ ﺭﺍ ﺑﺸﮑﻦ ﻭ ﺩﻟﻢ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﺯﺍﻥ ،ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﻏﻢ ﻧﺒﻮﺩﻧﺖ
ﻧﺴﻮﺯﺍﻥ