آدمهای خیالاتی

آدم وقتی خیالاتی باشد و همیشه خدا در هپروت عالم سیر کند، خیلی وقتها میشود که دنیای واقعی را هم با عالم خیال جابه جا بگیرد...
همین میشود که فکر میکند(بخوان خیال) که مثلا میشود دست کسی را گرفت؛ مهم نیست چه کسی... همین که کسی باشد و بعد یک صبح تابستانی او را برد بالای قله یک کوه و هرچقدر خسته میشود آن یک کسی، محل نگذارد و بگوید بیا... میخواهم چیزی نشانت دهم...
و بعد که به بالاترین نقطه رسیدند با دست به خورشید اشاره کند و بگوید ببین خورشید موقع طلوع چقدر زیباست...
آدم خیالاتی با خیالاتش زندگی میکند و شاید همین است که زندگی با همه پیچ و خم هایش برایش با ارزش است...
و شاید اصلا بخاطر همین پیچ و خم ها و گرد و غبارهای واقعیت است که به دامن خیال پناه برده است...
حالا چرا اینها را به شما می گویم؟
به همین دلیل ساده خیالاتی بودن که باعث میشود خیال کنم حرفهایی برای زدن دارم که باید بشنوید...
و شاید میخواهم بگویم هیچوقت تلاش نکنید آدمهای خیالاتی را از دنیای زیبا و شیرینشان به نمایش واقعیتتان ببرید...
این آدمها تاب سیاهی را ندارند... یا نمایشتان را خراب میکنند یا میمیرند...
همین...
#الهام_جعفری
#دل_و_عقل