ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﺑﻪ ﺳﮑﻮﺕ ﺑﻨﺸﯿﻦ . ﺫﻫﻦ ﻧﺎ ﺁﺭﺍﻡ ﺭﺍ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻭ ﺑﯽ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﻧ

ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﺑﻪ ﺳﮑﻮﺕ ﺑﻨﺸﯿﻦ . ﺫﻫﻦ ﻧﺎ ﺁﺭﺍﻡ ﺭﺍ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻭ ﺑﯽ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﻧﻈﺎﺭﻩ ﮐﻦ . ﭘﺎﻧﺪﻭﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ
ﻋﻘﺐ ﻭ ﺟﻠﻮ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ . ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻭ ﺁﯾﻨﺪﻩ ﺳﻔﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ . ﻗﺮﺍﺭﯼ ﻧﺪﺍﺭﺩ . ﭘﺮﺷﺘﺎﺏ ﻣﯽ ﺗﺎﺯﺩ . ﮔﻮﯾﯽ ﮐﺎﺭﯼ
ﺟﺰ ﺍﯾﻦ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﺪ .
ﻓﻘﻂ ﺗﻤﺎﺷﺎﯾﺶ ﮐﻦ ﺗﻤﺎﺷﺎ . ﻫﻤﺮﺍﻫﯽ ﺍﺵ ﻧﮑﻦ . ﺟﺎﻥ ﻣﯽ ﯾﺎﺑﺪ . ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﺮﻗﺪﺭﺕ ﺗﺮﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺩ .
ﻣﺮﺍﻗﺒﻪ ﯾﻌﻨﯽ ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ ﺫﻫﻦ ، ﺳﮑﻮﺕ . ﯾﺎ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﻋﺎﺭﻓﯽ ﻣﺮﺍﻗﺒﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﻬﺎﻣﺖ ﺑﻮﺩﻥ ﺩﺭ ﺳﮑﻮﺕ ﻭ
ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺍﺳﺖ . ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺑﺎﺭ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﮐﻼﻡ ﺭﺍ ﺷﻨﯿﺪﻡ ﺣﯿﺮﺕ ﮐﺮﺩﻡ . ﺍﮔﺮ ﮐﻤﯽ ﺗﻌﻤﻖ ﮐﻨﯿﻢ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﻫﯿﻢ ﯾﺎﻓﺖ ،
ﺑﺮﺍﺳﺘﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺑﻮﺩﻥ ، ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮﺩﻥ ،ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺩ ﺑﻮﺩﻥ ﺷﻬﺎﻣﺖ ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ !!
ﻭﻗﺘﯽ ﻭﺍﺭﺩ ﻋﻤﻞ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺩﺭﮎ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ . ﺍﻣﺎ ﭼﺮﺍ؟ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺍﺯ ﺷﻬﺎﻣﺖ ﭼﯿﺴﺖ؟
ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﺎ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﺟﻌﻠﯽ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﻭ ﻫﻮﯾﺖ
ﺍﺻﻠﯽ ﻣﺎ ﺩﻭﺭ ﺍﺳﺖ . ﺯﻣﺎﻧﯿﮑﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ ، ﺷﺨﺼﯿﺖ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﻭ ﺣﻘﯿﻘﯽ ﻣﺎ ﺑﺮﻭﺯ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ . ﺍﯾﻦ ﺷﺨﺼﯿﺖ
ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎ ﻏﺮﯾﺒﻪ ﺍﺳﺖ ، ﭼﺮﺍﮐﻪ ﻣﺎ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﯾﻢ ، ﻭ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﻫﻮﯾﺖ
ﺟﺪﯾﺪﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺍﺳﺖ . ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮﺩ ﺣﻘﯿﻘﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻨﯽ ﻭ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﺷﻮﯼ .!! ﻣﺎ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ
ﺩﺭﻭﻏﯽ ، ﺍﻗﺎ ﯾﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﻬﻨﺪﺱ ، ﺩﮐﺘﺮ ، ﺩﺍﻧﺸﺠﻮ ، ﻣﺎﺩﺭ ، ﮐﺎﺭﻣﻨﺪ ، ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ، ...... ﺩﺭ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻣﯽ
ﺷﮑﻨﯿﻢ . ﻣﺮﺍﻗﺒﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ !
ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺳﺨﺖ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﺑﺪﺍﻧﯿﻢ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﻻﯾﻖ ﺭﻓﺘﻦ ﺍﺳﺖ ﻫﻤﺎﻥ ﺑﻬﺘﺮ ﮐﻪ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺑﺮﻭﺩ ﭘﺲ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻣﯽ
ﮐﻨﯿﻢ .
ﻣﺮﺍﻗﺒﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﺻﻞ ﺧﻮﺩ ﺁﺷﻨﺎ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺁﺷﺘﯽ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ . ﺩﺭ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﻭﺭ ﺻﺪﺍﯼ ﺁﺭﺍﻡ ﺩﺭﻭﻥ ﺷﻨﯿﺪﻩ
ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ . ﻧﺪﺍﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﯿﭽﮑﺲ ﺑﻪ ﻏﯿﺮ ﺧﻮﺩ ﻣﺎ ﻗﺎﺩﺭ ﺑﻪ ﺷﻨﯿﺪﻧﺶ ﻧﯿﺴﺖ . ﺻﺪﺍﯾﯽ ﮐﻪ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ ﻭ
ﻫﯿﭽﮕﺎﻩ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ .
ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﻣﻮﺯﺵ ﻫﺎﯼ ﻧﺎﺩﺭﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﯾﻢ ، ﻗﺎﺩﺭ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ ﺑﻪ ﺻﺪﺍﯼ ﺩﺭﻭﻧﻤﺎﻥ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﮐﻨﯿﻢ . ﺑﺮ ﻋﮑﺲ
ﮔﻔﺘﻪ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﻭﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺜﺎﻝ ﺍﮔﺮ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ " ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ " ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﺎﻭﺭ ﻣﯽ
ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯿﻢ . ﺍﮔﺮ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ " ﺑﻪ ﻧﻈﺮﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﺮﯾﻀﯽ ، ﺑﯿﻤﺎﺭﯼ " ﺑﺎﻭﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﯿﻤﺎﺭﯾﻢ ﻭ
ﺑﯿﻤﺎﺭ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ . ﺍﯾﻦ ﺩﺭﺩﻧﺎﮎ ﺍﺳﺖ !
ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﯽ ﺩﺭ ﻣﺎ ﺭﺷﺪ ﺣﺎﺻﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻧﺪﺍﯼ ﺩﺭﻭﻥ ﮔﻮﺵ ﮐﻨﯿﻢ ﻭ ﺭﻭﯼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﯿﺮﻭﻥ
ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﻣﺘﻤﺮﮐﺰ ﮐﻨﯿﻢ . ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺭﺍﻩ ﺑﯽ ﺷﮏ ﻣﺮﺍﻗﺒﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮐﻤﮏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮐﺮﺩ .
ﺍﻣﺮﻭﺯﻩ ﺩﺭ ﻋﺮﻓﺎﻥ ﺷﺮﻕ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﻣﺮﺍﻗﺒﻪ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺍﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﺘﻤﺮﮐﺰ ﮐﻨﻨﺪ . ﺫﻫﻦ
ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﺭﺍ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﯾﻨﭽﻨﯿﻦ ﮔﺴﺘﺎﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺯﻣﺎﻥ ﻭ ﻣﮑﺎﻥ ﺳﺮ ﻧﺰﻧﺪ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ
ﺍﺣﻮﺍﻻ ﺕ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ . ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﺮﺍﻗﺒﻪ ﻣﺪﺍﻡ ﺍﺳﺖ ﺳﮑﻮﻥ ﻭ ﺁﺭﺍﻣﺸﯽ ﺑﻪ ﺁﺩﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ
ﺑﺨﺸﯿﺪ . ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻗﺪﺭﺕ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺩ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﮐﻨﺪ ، ﺩﺭﮔﯿﺮ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﻧﺸﻮﺩ . ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ
ﺗﺎﯾﯿﺪ ﮔﺮﻓﺘﻦ !