بیوگرافی استاد ایپ من
بیوگرافی استاد ایپ من
در هنر رزمی وینگ چون ، ( استاد اعظم ایپ من ) آخرین استاد بزرگ مشترک همه سبک های آموزشی آن می باشد . وی استاد بزرگ جهان کونگ فوی معاصر خودش بود
استاد اعظم ایپ من دارای سرشت و عزت نفسی متعالی بود و بدون غرور و تکبر ایام را می گذراند . ایشان با وجود شهرت و اقبال زبانزدش رفتار تحقیر کننده و متکبرانه ی بعضی از کونگ فو کارهای هم دوره ی خودش را نداشت . شما در مواجه با این انسان خود ساخته هیچ خود نمایی نمی دیدید
از ویژگیهای اصلی ایشان این بود که افراد در معاشرت با ایشان راحت بودند ، بی ریایی ، بی تکلفی ، گرمی و میهمان نوازی او در هر حالی آشکار بود
گفتگوهای ایشان با گویش ( فتشان ) ( یکی از لهجه های زبان چینی ) آسودگی خاطر و شخصیت دوستانه این استاد بزرگ را نشان می داد . در واقع او انسانی با یک شخصیت فوق العاده بود
استاد بزرگ ایپ من (Yip man)
ایپ من ( چینی : 葉問، پین‌یین : yè wèn ) ( ۱ اکتبر ۱۸۹۳ -۲ دسامبر ۱۹۷۲ ) اولین استاد ( سی‌فوی ) هنرهای رزمی بود که وینگ چون کونگ فو را به طور عمومی آموزش داد
او به سال ۱۸۹۸ در ایالت کوآنگ تونگ متولد شد ، از ابتدای جوانی سه فرم مختلف این سبک را نزد سه استاد متخصص در هر فرم ، فرا گرفت . ایشان تعلیماتش را زیر نظر چان واه سون شروع کرد . اولین مربی از سه نفری است که به ایپ من وینگ چون را آموختند . ایپ من تعلیماتش را در سن بسیار کم آغاز کرد و چان وی را به عنوان جوان ترین و آخرین شاگردش پذیرفت
ایپ من تا زمان مرگ چان در سال ۱۹۰۵ زیر نظر او تعلیم می دید . پس از آن وینگ چون را با ان جی چونگ سو یکی از پیروان برگزیده چان ادامه داد
بعد از دو سال ، یپ فاتشان را ترک کرد و به هنگ کنگ رفت و برای پیگیری تحصیلاتش در کالج سنت استفان ثبت نام کرد . زمانی که ایپ در کالج بود یکی از هم کلاسی هایش وی را تشویق به مبارزه با یک کونگ فو کار پیری کرد که در قایقی در خلیج کنگ زندگی می کرد . ایپ این کار را کرد و به جستجوی آن مرد پیر رفت و او را به مبارزه طلبید . پیرمرد پذیرفت که با او مبارزه کند . با وجود شهرت ایپ به عنوان مبارز بی همتا ، پیرمرد وی را به طور ماهرانه ای شکست داد . ایپ پس از شکست فهمید که آن پیرمرد استاد لیونگ بیک یکی از نوادگان مستقیم دودمان اصلی وینگ چون است
پس از مبارزه و مغلوب شدن ، لیونگ او را به عنوان تنها شاگردش در این هنر برگزید و باعث پیشرفت بیش از پیش وینگ چون شد . وی هم اصول تئوری ایپ را گسترش داد و هم تکنیک های او را تصحیح کرد . ایپ در سن ۲۴ سالگی به خانه اش بازگشت و به عنوان پلیس محلی منطقه نامهوئی مشغول به کار شد . ایپ به عنوان افسر مجری قانون ، چندین سال کار کرد و در اوقات فراغت به آموزش وینگ چون می پرداخت . اما همیشه در تطابق با سنت های وینگ چون ، آموزش آن را تنها به تعداد کمی از شاگردانی که با دقت انتخاب شده بودند محدود می کرد
ایپ این روش را تا تسلیم شدن چین در برابر انقلاب کمونیستی در سال ۱۹۴۹ ادامه داد . گزارش های تاریخی این چنین نشان می دهد که در قیامی مردمی ، ایپ احساس کرد مجبور است از سرزمین اصلی چین به هنگ کنگ بگریزد . در هر صورت در ۵۴ سالگی ایپ خانه و خانواده اش را ترک کرد و این شانس را پیدا کرد که مخفیگاهی در ساحل بیابد
در آن زمان ، هنوز وینگ چون خصوصاً در مناطق انگلیسی نشین ، ناشناخته بود . استاد شروع به آموزش کرد ، منتهی فقط به چینی‌ها و با روشی بسیار سنتی . او شاگردان بسیار کمی را پذیرفت و با روشی به مراتب ساده و بی پیرایه به تدریس مشغول شد . او اولین مدرسه عمومی وینگ چون را در ساختمان تالار وحدت برای کارکنان رستوران باز کرد . اواخر سالهای دهه ۶۰ میلادی و قبل از بازنشستگی ، ایپ من کانون ورزشی وینگ چون را در هنگ‌کنگ بنیانگذاری کرد که اولین موسسه رسمی هنرهای رزمی قرن بیست به شمار می‌آمد . وی پس از بازنشستگی " لئونگ تینگ " را به عنوان شاگرد ارشد و جانشین خود برای اداره این کانون معرفی کرد
ائیپ من معتقد بود : " کونگ فو باید به ساده‌ترین شکل ممکن در بیاید " با همین نگرش بود که ایپ من ساده کردن و مدرنیزه کردن وینگ چونی را که در چین آموخته بود ، آغاز کرد . او فرضیه خود را براساس سه سبکی که کار کرده بود استوار می‌کرد ، تکنیک‌هایی قابل فهم با زبان مرسوم در وینگ چون با یک سیستم جدید آموزش ، البته به طور کلی هم از سنت کونگ فو چشم پوشی نکرد و همواره ، آن را در نظر داشت . در عین حال ، او نوع آموزش خود را بنا به شخصیت هر شاگرد متفاوت کرد تا هر یک را ویژه کار مخصوصی ، تعلیم دهد . او معتقد بود کونگ فو یک قالب نیست که افراد بر اساس آن شکل بگیرند بلکه بر عکس باید از کونگ فو استفاده کنند نه که مورد استفاده آن قرار بگیر
در هنر رزمی وینگ چون ، ( استاد اعظم ایپ من ) آخرین استاد بزرگ مشترک همه سبک های آموزشی آن می باشد . وی استاد بزرگ جهان کونگ فوی معاصر خودش بود
استاد اعظم ایپ من دارای سرشت و عزت نفسی متعالی بود و بدون غرور و تکبر ایام را می گذراند . ایشان با وجود شهرت و اقبال زبانزدش رفتار تحقیر کننده و متکبرانه ی بعضی از کونگ فو کارهای هم دوره ی خودش را نداشت . شما در مواجه با این انسان خود ساخته هیچ خود نمایی نمی دیدید
از ویژگیهای اصلی ایشان این بود که افراد در معاشرت با ایشان راحت بودند ، بی ریایی ، بی تکلفی ، گرمی و میهمان نوازی او در هر حالی آشکار بود
گفتگوهای ایشان با گویش ( فتشان ) ( یکی از لهجه های زبان چینی ) آسودگی خاطر و شخصیت دوستانه این استاد بزرگ را نشان می داد . در واقع او انسانی با یک شخصیت فوق العاده بود
استاد بزرگ ایپ من (Yip man)
ایپ من ( چینی : 葉問، پین‌یین : yè wèn ) ( ۱ اکتبر ۱۸۹۳ -۲ دسامبر ۱۹۷۲ ) اولین استاد ( سی‌فوی ) هنرهای رزمی بود که وینگ چون کونگ فو را به طور عمومی آموزش داد
او به سال ۱۸۹۸ در ایالت کوآنگ تونگ متولد شد ، از ابتدای جوانی سه فرم مختلف این سبک را نزد سه استاد متخصص در هر فرم ، فرا گرفت . ایشان تعلیماتش را زیر نظر چان واه سون شروع کرد . اولین مربی از سه نفری است که به ایپ من وینگ چون را آموختند . ایپ من تعلیماتش را در سن بسیار کم آغاز کرد و چان وی را به عنوان جوان ترین و آخرین شاگردش پذیرفت
ایپ من تا زمان مرگ چان در سال ۱۹۰۵ زیر نظر او تعلیم می دید . پس از آن وینگ چون را با ان جی چونگ سو یکی از پیروان برگزیده چان ادامه داد
بعد از دو سال ، یپ فاتشان را ترک کرد و به هنگ کنگ رفت و برای پیگیری تحصیلاتش در کالج سنت استفان ثبت نام کرد . زمانی که ایپ در کالج بود یکی از هم کلاسی هایش وی را تشویق به مبارزه با یک کونگ فو کار پیری کرد که در قایقی در خلیج کنگ زندگی می کرد . ایپ این کار را کرد و به جستجوی آن مرد پیر رفت و او را به مبارزه طلبید . پیرمرد پذیرفت که با او مبارزه کند . با وجود شهرت ایپ به عنوان مبارز بی همتا ، پیرمرد وی را به طور ماهرانه ای شکست داد . ایپ پس از شکست فهمید که آن پیرمرد استاد لیونگ بیک یکی از نوادگان مستقیم دودمان اصلی وینگ چون است
پس از مبارزه و مغلوب شدن ، لیونگ او را به عنوان تنها شاگردش در این هنر برگزید و باعث پیشرفت بیش از پیش وینگ چون شد . وی هم اصول تئوری ایپ را گسترش داد و هم تکنیک های او را تصحیح کرد . ایپ در سن ۲۴ سالگی به خانه اش بازگشت و به عنوان پلیس محلی منطقه نامهوئی مشغول به کار شد . ایپ به عنوان افسر مجری قانون ، چندین سال کار کرد و در اوقات فراغت به آموزش وینگ چون می پرداخت . اما همیشه در تطابق با سنت های وینگ چون ، آموزش آن را تنها به تعداد کمی از شاگردانی که با دقت انتخاب شده بودند محدود می کرد
ایپ این روش را تا تسلیم شدن چین در برابر انقلاب کمونیستی در سال ۱۹۴۹ ادامه داد . گزارش های تاریخی این چنین نشان می دهد که در قیامی مردمی ، ایپ احساس کرد مجبور است از سرزمین اصلی چین به هنگ کنگ بگریزد . در هر صورت در ۵۴ سالگی ایپ خانه و خانواده اش را ترک کرد و این شانس را پیدا کرد که مخفیگاهی در ساحل بیابد
در آن زمان ، هنوز وینگ چون خصوصاً در مناطق انگلیسی نشین ، ناشناخته بود . استاد شروع به آموزش کرد ، منتهی فقط به چینی‌ها و با روشی بسیار سنتی . او شاگردان بسیار کمی را پذیرفت و با روشی به مراتب ساده و بی پیرایه به تدریس مشغول شد . او اولین مدرسه عمومی وینگ چون را در ساختمان تالار وحدت برای کارکنان رستوران باز کرد . اواخر سالهای دهه ۶۰ میلادی و قبل از بازنشستگی ، ایپ من کانون ورزشی وینگ چون را در هنگ‌کنگ بنیانگذاری کرد که اولین موسسه رسمی هنرهای رزمی قرن بیست به شمار می‌آمد . وی پس از بازنشستگی " لئونگ تینگ " را به عنوان شاگرد ارشد و جانشین خود برای اداره این کانون معرفی کرد
ائیپ من معتقد بود : " کونگ فو باید به ساده‌ترین شکل ممکن در بیاید " با همین نگرش بود که ایپ من ساده کردن و مدرنیزه کردن وینگ چونی را که در چین آموخته بود ، آغاز کرد . او فرضیه خود را براساس سه سبکی که کار کرده بود استوار می‌کرد ، تکنیک‌هایی قابل فهم با زبان مرسوم در وینگ چون با یک سیستم جدید آموزش ، البته به طور کلی هم از سنت کونگ فو چشم پوشی نکرد و همواره ، آن را در نظر داشت . در عین حال ، او نوع آموزش خود را بنا به شخصیت هر شاگرد متفاوت کرد تا هر یک را ویژه کار مخصوصی ، تعلیم دهد . او معتقد بود کونگ فو یک قالب نیست که افراد بر اساس آن شکل بگیرند بلکه بر عکس باید از کونگ فو استفاده کنند نه که مورد استفاده آن قرار بگیر
۹.۸k
۳۰ مرداد ۱۳۹۴
دیدگاه ها (۱)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.