بسم الله الرحمن الرحيم
بسم الله الرحمن الرحيم
قسمت اول :چهار اصل در توحید
سُبحان اللّهِ وَ الحَمدُ لِلّه وَ لا اِلهَ اِلّا اللهُ وَ اللّهُ اَکبَر
اصل اول) این است که الله جلّ جلاله را منزه و مبرا سبحان بدانی. اما، منزه و مبرا از چه؟! آیا فقط از نیستی، نقص و عیب؟ خیر؛ بلکه از هر توصیفی و آن چه که به وصف آید - سُبْحَانَ اللَّهِ عَمَّا يَصِفُونَ - خدا منزه است از آنچه در وصف مى آورند.(سوره صافات آیه 159) وصف او، همان است که خود در قرآن مجید فرموده است.
اصل دوم) این است که بدانی حمد فقط مخصوص خداوند است. برای حمد، واژۀ جایگزینی وجود ندارد.حمد نه فقط مدح است ونه فقط شکر سپاس، بلکه به تعبیر شهید آیت الله مهطری (ره)حمد، ستایشِ سپاسگزارانۀ پرستشانه است.
اصل سوم)، این است که ابتدا بدانی فرق است بین معنی و مفهوم اسمهای خداوند سبحان؛ فرق است بین اسم خالق، إله و ربّ و سپس اقرار کنی که هیچ موجود قابل پرستشی به غیر از الله وجود ندارد و حقیقت پرستش به او اختصاص دارد.
اصل چهارم)، بزرگتر دانستن الله جلّ جلاله میباشد؛ اما بزرگتر از چه؟! اگر بگویی: بزرگتر از همه چیز، یعنی او را چیزی مانند چیزهای دیگر فرض نموده و قیاس کردهای! بلکه به تعلیم امامان (ع)، باید بدانی و بگویی اللّهُ أكبَرُ مِن أن يوصَفَ - خدا بزرگتر است از هر آن چه وصف شود. پس، بسیار بگو: سُبحان اللّهِ وَ الحَمدُ لِلّه وَ لا اِلهَ اِلّا اللهُ وَ اللّهُ اَکبَر .
قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ : قُل- یعنی: حقایقی را پس از شناخت و باور قلبی، باید به زبان بیاوری و به آن اذعان نمایی؛ تا هم گوشت بشنود و دوباره به قلب القا کند و هم به دیگران ابلاغ کرده باشی. باید بگویی که احدیت - یکتایی مخصوص اوست.
اللَّهُ الصَّمَدُ : صمد، به وجودی گفته میشود که هیچ کمی، کاستی، عیب و خللی در آن نباشد، به تعبیری تو پُر باشد؛ یعنی همان واجب الوجود که هستی و کمال محض است؛ لذا نه تنها راه نفوذی بر او نیست، بلکه دست نیاز همگان به سوی اوست.
لَمْ يَلِدْ وَلَمْ يُولَدْ : عدهای گفتند: عُزیر، موسی، عیسی و ما یهودیان فرزندان خدا هستیم؛ و عدهای گفتند: خداوند از شکم مریم علیها السلام، زاییده شده است - عدهای هم گفتند: اگر همه چیز معلول است و باید علتی داشته باشد؛ خالق هم باید از چیزی به وجود آمده باشد! اما تو اقرار کن که او نه زاییده شده و نه زاییده است و نه معلول و مخلوق می باشد.(ادامه دارد...)
قسمت اول :چهار اصل در توحید
سُبحان اللّهِ وَ الحَمدُ لِلّه وَ لا اِلهَ اِلّا اللهُ وَ اللّهُ اَکبَر
اصل اول) این است که الله جلّ جلاله را منزه و مبرا سبحان بدانی. اما، منزه و مبرا از چه؟! آیا فقط از نیستی، نقص و عیب؟ خیر؛ بلکه از هر توصیفی و آن چه که به وصف آید - سُبْحَانَ اللَّهِ عَمَّا يَصِفُونَ - خدا منزه است از آنچه در وصف مى آورند.(سوره صافات آیه 159) وصف او، همان است که خود در قرآن مجید فرموده است.
اصل دوم) این است که بدانی حمد فقط مخصوص خداوند است. برای حمد، واژۀ جایگزینی وجود ندارد.حمد نه فقط مدح است ونه فقط شکر سپاس، بلکه به تعبیر شهید آیت الله مهطری (ره)حمد، ستایشِ سپاسگزارانۀ پرستشانه است.
اصل سوم)، این است که ابتدا بدانی فرق است بین معنی و مفهوم اسمهای خداوند سبحان؛ فرق است بین اسم خالق، إله و ربّ و سپس اقرار کنی که هیچ موجود قابل پرستشی به غیر از الله وجود ندارد و حقیقت پرستش به او اختصاص دارد.
اصل چهارم)، بزرگتر دانستن الله جلّ جلاله میباشد؛ اما بزرگتر از چه؟! اگر بگویی: بزرگتر از همه چیز، یعنی او را چیزی مانند چیزهای دیگر فرض نموده و قیاس کردهای! بلکه به تعلیم امامان (ع)، باید بدانی و بگویی اللّهُ أكبَرُ مِن أن يوصَفَ - خدا بزرگتر است از هر آن چه وصف شود. پس، بسیار بگو: سُبحان اللّهِ وَ الحَمدُ لِلّه وَ لا اِلهَ اِلّا اللهُ وَ اللّهُ اَکبَر .
قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ : قُل- یعنی: حقایقی را پس از شناخت و باور قلبی، باید به زبان بیاوری و به آن اذعان نمایی؛ تا هم گوشت بشنود و دوباره به قلب القا کند و هم به دیگران ابلاغ کرده باشی. باید بگویی که احدیت - یکتایی مخصوص اوست.
اللَّهُ الصَّمَدُ : صمد، به وجودی گفته میشود که هیچ کمی، کاستی، عیب و خللی در آن نباشد، به تعبیری تو پُر باشد؛ یعنی همان واجب الوجود که هستی و کمال محض است؛ لذا نه تنها راه نفوذی بر او نیست، بلکه دست نیاز همگان به سوی اوست.
لَمْ يَلِدْ وَلَمْ يُولَدْ : عدهای گفتند: عُزیر، موسی، عیسی و ما یهودیان فرزندان خدا هستیم؛ و عدهای گفتند: خداوند از شکم مریم علیها السلام، زاییده شده است - عدهای هم گفتند: اگر همه چیز معلول است و باید علتی داشته باشد؛ خالق هم باید از چیزی به وجود آمده باشد! اما تو اقرار کن که او نه زاییده شده و نه زاییده است و نه معلول و مخلوق می باشد.(ادامه دارد...)
۷۷۱
۲۵ اردیبهشت ۱۴۰۳
دیدگاه ها
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.