پسرك ستآرهٔ

من فڪر می‌ڪنم ڪہ ما مانند ستارگان هستیم؛باید اتفاقے بیفتد تا رها شویم اما وقتے رها می‌شویم و احساس می‌ڪنیم در حال مرگ هستیم؛در واق؏ تبدیل بہ یڪ ابرنواختر می‌شویم. و وقتے مجدداً بہ خود نگاہ می‌ڪنیم، متوجہ می‌شویم ڪہ زیباتر از همیشہ هستیم!
پسرک به ستاره میگفت ، هروز میتوانم منتظر شڪوفہ هاے بهاری بمانم. میگفت ، هروز میتوانم منتظر آفتاب درخشندہ بمانم. هروز میتوانم صداے حرڪت برگ هاے آشفتہ پاییزے را حس ڪنم هروز میتوانم بوے باران را حس ڪنم و اشڪال زیباے دانہ هاے برف‌را ببینم. و هر مدت در هرجا بہ انتظارشان بمانم، آگاهانہ و بے تردید، اما همه این ها به اندازه ای که به تو فکر می کنم منو شاد نمیکنند . .
پسرک برای ستاره اش تعریف می‌کرد و می‌گفت ، درخشندگے در آسمان طورے بہ نظر می‌رسید ڪہ انگار می‌توانستم آن را در دست بگیرم واجازہ دهم ستارہ ها بچرخند و یڪدیگر را لمس ڪنند ولی آن‌ها بسیار دور هستند. آنقدر دور ڪہ نمی‌توانند گرمے همدیگر را احساس ڪنند؛ حتے اگر سوزان باشند. . .
شبا دفترچہ خاطرات پسرڪ است حرفهاے دلش را می‌گوید . ماہ می‌نویسد ستارہ ها گوش میڪنند و خوشا بہ حال پسرڪ ڪہ در این جهان ، ستارہ ها را دارد
پسرڪ فقط ستارہ را دوست نداشت ، ستارہ اش تمام زندگیش بود و ڪارے جز فڪر ڪردن بہ ستارہ انجام نمیداد در هر موقعیت فقط بہ فڪر ستارہ اش بود جورے ڪہ پسرڪ عاشق ستارہ اش بود حتے نمیشہ توصیفش ڪرد ‌. فقط با فڪر ڪردن بہ ستارہ اش شاد میشد . . . تمام وقت خود را در نگاہ ڪردن بہ ستارہ اش غرق می‌ڪرد . شب ها ڪنار چمن ها دراز می‌ڪشید و با فڪر ڪردن بہ ستارہ اش خوابش می‌برد. .