نقد فیلم داستان آمریکایی

داستان آمریکایی یک فیلم سیاه با معماری گوتیک در فُرم و نه محتوا از کورد جفرسون است که بازه تاریخی نامناسبی برای بیان خود انتخاب کرده. فیلم یک نویسنده دارد که ظاهرا حرفه‌ای و ماهر است و همواره به زعم خود شگفتی می‌آفریند اما این شگفتی شاید نه به اندازه نویسنده‌ای باشد که رمان چندمش را نوشته و خیلی هم خوشحال است. ارتباط سینما با ادبیات از سخن گفتن آغاز شد و هنگامی که صدا به این مجموعه هنری اضافه گردید ادبیات نقش تاثیرگذار خود را ایفا کرد. «داستان آمریکایی» از آن دست فیلم‌هایی است که ارتباط عُمقی با ادبیات برقرار نمی‌کند بلکه در ظاهر دغدغه‌مند ادبیات است اما در باطن فردی شکست خورده در این حرفه را نشان می‌دهد که با کاکا سیاه بودن خود مشکلی ندارد و خیلی هم جوگیر است. از برخورد آقای نویسنده با شاگردانش که بعد منجر به اخراج و استراحت اجباری او می‌شود تا وقتی که با حسرت ایستاده تشویق شدن دیگری را در مراسم رونمایی از کتاب نظاره می‌کند ما چه چیزی باید از این شخصیت ببینیم؟ شخصیت انقطاع نسلی ویژه دارد که اصلا در داستان نمایان نشده. بعد خواهرش را می‌بینیم که به او می‌گوید تو مثل یک قایق هستی که موتورش از کار اُفتاده و...؛ بازنمایی شخصیت در «داستان آمریکایی» اتفاق نمی‌افتد و...
برای مطالعه متن کامل از لینک زیر استفاده کنید.
longtake.ir/mag/?p=25114