نقد فیلم تمساح خونی

تمساح خونی ساخته جواد عزتی را باید ایستاده تشویق کرد و اعتراف کرد که این فیلمِ یک فیلم اولی نیست بلکه خیلی جلوتر از فیلم‌های هزارم کسانی است که مثلا کمدی می‌سازند. فیلم، یک عزتی باحال دارد و یک عباس جمشیدی‌فر شاهکار مخصوصا سکانس‌هایی که از او در پمپ بنزین می‌بینیم، بازی‌گری به ما نشان می‌دهد. راستش من با هدف کوباندن فیلم در سالن نشستم چرا که خیلی فکت مثبت از این و آن گرفته بودم اما الان اعتراف می‌کنیم این فیلم لایق به مراتب فکت‌های مثبت‌تری است که هنوز دیده نشده است. فیلم شرافتمندانه می‌خنداند و شرافتمندانه تعقیب و گریز دارد. کارگردانی عزتی در سکانس‌های اکشن تعقیب و گریز با خودرو عالی است و ما حس طنز همراه شده با این سکانس‌ها را لذت می‌بریم. زوج الناز حبیبی و جواد عزتی یک تعامل خوب پارتنری می‌سازد. از طرفی فیلمبرداری با حساسیت بالای سامان لطیفی و ایده تصویری عزتی هم باعث تراوش سینما در فُرمِ فیلمنامه شده. ما جمشیدی‌فر را داریم که برای فرار از دست عده‌ای یک تیک روانی به خود می‌گیرد و برنامه دارد که به وسیله دعوای با دیگران در زندان بماند. ابتدای فیلم ما سکانس‌هایی از یک بازی می‌بینیم که به شدت ما را به یاد «کازینو رویال» مارتین کمبل می‌اندازد. یک سری ژست‌هایی از پژمان جمشیدی تا مهران غفوریان داریم که خیلی باحال ادای آدم‌های متمول رو در میارن؛ از طرز صحبت کردنشون تا نحوه کشیدن سیگار. از طرفی ما با شخصیت‌های چاره‌جو در قصه مواجهیم که بُعدی از روان‌نژندی را به دوش می‌کشند. جمشیدی‌فر در قالب مایلی کهن هم اسم باحالی دارد و هم کاراکتر جالبی و...
برای مطالعه متن کامل از لینک زیر استفاده کنید.
longtake.ir/mag/?p=25111