گلوله سفید

ھمیشہ از دور نگاھش میکردم ،باآنکہ صد ھا کیلومتر از او دور بودہ ام .اما او بہ قدری زیبا بود،کہ نمی‌توانستم چشم از او بردارم .
روزھا بادیدار دوبارہ او شب میشد و ھنگامی کہ شب فرا می رسید ،آن صورت زیبایش را بہ سوی دیگر می چرخاند .
من کہ با سرک کشیدن ھای يواشکی او را نگاہ میکردم غرق در گرمای نگاہ وجودش میشدم ،نگاھش بہ قدری زیبا بود کہ اگر متوجہ نمیشدی در آن میسوختی ،ولی از سوختن در آن لذت میبردی .
سال ھا گذشت من ھمچنان بہ نگاہ کردن او ادامہ میدادم .من چیزی بجز یک گلوله سفید نبودم ،اما بہ خاطر او من شب ھا بہ قدری زیبا میشدم کہ خود باور نمیکردم من ھستم .او بہ قدری نورانی و گرم بود کہ نمی‌توانستم بشمارم بہ اندازہ چند ستارہ نور دارد.
دریک شب کہ تاریکتر از ھمہ شب ھا بود ،بی صبرانہ منتظر خوشید بودہ ام ،زیرا دیگر می خواستم بہ او بگوییم کہ چقدر دوستش دارم .
ناگھان مثل ھمیشہ بانوری کہ داشت متوجہ آمدنش شدم .بہ او گفتم :سلام امشب چقدر زیباتر گرمتر شدہ ای .
خورشید : سلام امشب توھم خوشحال ھستی اتفاقی افتادہ است ؟؟
ماہ :بلہ ، امشب میخواھم بہ او بگویم کہ دیگر تحمل نگاہ کردنش را از راہ دور ندارم میخواھم کنار او باشم ھر لحظہ ای کہ میگذرد را با او بگذرانم زیرا من اورا بی نھایت دوست میدارم .
خورشید : اووو خیلی خوشحالم کہ بالاخرہ می خواھی حست را برایش ھدیہ بدھی .
ماہ :خورشید
خورشید :جانم
ماہ: می شود از تو کمک بگیرم تا از حس او ھم خبر دار بشوم ؟؟
خورشید :البتہ ،اما تو ھرگز اسمش را بہ من نگفتی اگر بگویی می توانم بہ او بگویم چقدر دوستش داری .
ماہ :خورشید
خورشید:امممم جانم چہ میخواھی
ماہ : چیزی نمی‌خواهم اسمش خورشید است ؛ناگهان لبخند زیبای خورشید در میان نگرانی کہ در چھراش نمایان شد گم شد وگفت : شوخی خوبی نبودددد،زیرا من ھرگز نمی‌توانم تورا دوست داشتہ باشم ،من مثل تو نیستم نمی‌توانم فقط از دور نگاھت کنم ،و نمی‌توانم ھرگز نزدیک تو شوم گرمای وجود من بہ قدری زیاد است کہ اگر متوجہ نشوی در آن می سوزی پس بھتر است از من دور باشی زیرا بودن ما کنار ھم غیر ممکن است .
ماہ : من کہ داشت قلبم تکہ تکہ می شد ولی نمی‌توانستم بہ او چیزی بگویم با لبخندی غم وجودم را مخفی کردم و بہ او گفتم :ھہ ھہ مگر دیوانہ شدہ ام کہ تورا دوست داشتہ باشم .ناگهان خورشید دوبارہ لبخند روی لبانش جوانہ زد و گفت :خوشحال شدم خب حالا بگو اسمش چیست ؟؟؟
ماہ : حال بخیال روزی خواھم بہ تو گفت میخواھم بروم دیر است .
چند سال گذشت و آخرین باری کہ دیدمش ھمان شب تاریکی بود کہ بالبخند زیبا بامن خداحافظی کرد ؛بعداز آن شب تاریک برای آنکہ خورشید ھرگز متوجہ حسم نسبت بہ خودش نشود ھمیشہ شب ھا خود را در پشت ابر ھا پنھان میکردم ؛زیرا ھرگز نمی‌خواهم لبخند زیبایش از لبانش دور برود .
حال دیگر ھرگز گرمی وجودش را حس نمیکنم و فقط یک گلوله‌ سفید ھستم ،زیرا قلبم آن شب ھزار تکہ شد و در قبرستان وجودم دفن شد .