تو کجایی سهراب؟؟

تو کجایی سهراب؟؟
خانه ی دوست فرو ریخت سرم!! 
آرزویم را دستی دزدید...
آبرویم را حرفی له کرد....
مانده ام عشق کجا مدفون شد؟؟
همه را سوزاندن؟؟  
گله دارم سهراب......
دل من سخت گرفته است بگو....
هوس آدمها تا کجا قلب مرا میکوبد؟؟
تا کجا باید رفت تا زچشمان سیاه مخفی شد؟؟
دوست دارم بروم....
این همه خاطره را از دل من بردارید....
عشق را جای خودش بگذارید.....
بگذارید به این خوش باشم.... 
که بقول سهراب....
پشت کوهها شهریست...
که در آن هیچ کسی تنها نیست....
عشق بازیچه ی آدمها نیست....
زندگی عرصه ی ماتم ها نیست.......
ﺍﯼ ﺩﻝ ﮐﻮﭼﮏ ﻣﻦ...ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ ...
ﺗﻮ ﺧﺪﺍﯾﯽ ﺩﺍﺭﯼ ﮐﻪ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺳﺖ؛ﺑﺰﺭﮒ...
ﻭ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﺳﻬﺮﺍﺏ:دﺭ ﻫﻤﯿﻦ ﻧﺰﺩﯾﮑﯿﺴﺖ ...
اﯼﺩﻝ ﮐﻮﭼﮏ ﻣﻦ ...
بﮕﺬﺍﺭ ﻏﻢ ﻭ ﻏﺼﻪ ﺑﺒﺎﺭﺩ...
ﺷﺎﯾﺪ...
ﺷﺎﯾﺪ ﺍﯾﻨﺒﺎﺭ ﺧﺪﺍ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﺪ ﮐﻪ پﺲ ﺍﺯ ﺑﺎﺭﺵ ﻏﻢ ...
ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﻧﺎﻣﺶ ﻫﺮﺩﻡ ...
آﺳﻤﺎﻥِ ﺩﻝ ﺗﻮ ﺻﺎﻑ ﺷﻮﺩ...
و ﻧﮕﺎﻫﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺍﻫﻞ ﺯﻣﯿﻦ ﭘﺎﮎ ﺷﻮﺩ ...
ﺷﺎﯾﺪ ﺍﯾﻨﺒﺎﺭ ﺧﺪﺍ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﺪ ﮐﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﭼﺘﺮ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ ...
ﮐﻪ ﺑﻤﺎﻧﯽ ...ﻧﺮﻭﯼ
ﻭ ﺩﮔﺮﺑﺎﺭ ﻧﮕﻮﯾﯽ : "ﺳﻬﺮﺍﺏ" ﻗﺎﯾﻘﺖ ﺟﺎﺩﺍﺭﺩ؟!