من به تو حق می دهم گاهی دلت بخواهد قوی نباشی ، گوشه ای بن

من به تو حق می‌دهم گاهی دلت بخواهد قوی نباشی ، گوشه‌ای بنشینی ، از زیر بار مشکلات و نداشتن‌ها و رفتن‌ها ، شانه خالی کنی و بزنی زیر گریه.
من به تو حق می‌دهم گاهی احساس ضعیف بودن کنی ، جا بزنی ، توقف کنی ، دست بکشی...
من به تو حق می‌دهم گاهی اشتباه کنی ، تصمیمات درستی نگیری ، برگردی به آدم‌های اشتباه ، برگردی به هدف‌های اشتباه ، برگردی به مسیرهای اشتباه و از خودت یک بازنده بسازی.
من حق می‌دهم که خسته شوی ، سگرمه‌هات را بکشی توی هم و بگویی: گور بابای قوانینِ تعریف شده‌ی آم‌ها ، من دلم می‌خواهد طبق قانون خودم زندگی کنم.
من به تو حق می‌دهم یک روز صبح تصمیم بگیری به جای بلند شدن و دویدن برای هدف‌ها ، توی رختخوابت لم بدهی و دنبال سمت خنک بالشَت بگردی.
اما حق نمی‌دهم تسلیم شوی!
تو حق داری خسته شوی ، توقف کنی ، ژست بازنده‌ها را به خودت بگیری و جا بزنی اما حق نداری در جا بزنی!
حق نداری تسلیم شوی و خودت را تا همیشه بازنده فرض کنی.
در جسم تو میلیون‌ها سلول هست و در جهان تو آدم‌های زیادی که روی توانمندی و تلاش و پشتکار تو حساب کرده‌اند.
خستگی‌ات که در رفت و ذهن و اراده‌ات که به انسجام رسید ، دوباره بلند شو و به جهان ثابت کن که برای قوی بودن و رسیدن ، باید گاهی هم ضعیف بود و کنار کشید.
که بدون وقفه اگر بدوی ، نفس کم می‌آوری ...