ما نسل در برزخ مانده ایم

ما نسل در برزخ مانده ایم
شیرینی دنیای حقیقی را چشیده ایم و حالا به جبرِ زندگیِ مجازی گرفتار آمده ایم
ما نسل دوری و دوستی هستیم
در خانه نفس می کشیم اما همخانه هایمان را از دنیای مجازی برگزیده ایم
ما معلول ترین نسل انسانیم
نسلی کور و لال و ناشنوا
چشممان از تمام زیبایی های هستی فقط با نور گوشی آرام می گیرد
گوشمان انواع و اقسام موسیقی ها را درک می کند اما از شنیدن صدای هم نوع هایمان عاجز است
ما آنقدر حرف هایمان را نوشته ایم که دیگر سخن گفتن را فراموش کرده ایم اگر هم قرار باشد سر صحبتی باز شود محتاج گوشی و اخبار مجازی آن هستیم
ما نسل صبور های بی حوصله ایم
ساعت ها منتظر می مانیم یک نفر از فاصله ای بسیار دور برایمان بنویسد
اما هیچ گاه فرصتی برای شنیدن حرف های اطرافیانمان نداریم
ما بزرگترین مالباختگان تاریخیم
گول واقعیت های مجازی را خورده ایم
لذت همنشینی های پشت کرسی خانه مادربزرگ و خوردن یک استکان چای کمر باریک را داده ایم و در عوض به چند خط شعر و لطیفه در گروه های مجازی دل خوش کرده ایم
ما نسل بی آتیه‌ی همیشه امیدواریم
در آینده پدران و مادرانی خواهیم شد که تنها تعلیممان به فرزاندانمان چگونگی شناخت نوشته خوب از نوشته بد است
و تنها تربیتمان به آن ها ادیبانه نویسی در گروه های اجتماعی است
ما نسل هنرمندان همه فن حریفیم
در نسل ما نویسندگی و عکاسی دیگر یک حرفه نیست؛
یک مهارت زندگی است که هرکس آن را بلد نباشد از اجتماع عقب مانده و جامعه او را نمی پذیرد
ما نسل بی خانمانی هستیم
حتی طبیعت هم ما را به فرزندی قبول ندارد
نه نسیم بهاریش را لمس کرده ایم
نه باران پاییزیش را
نه حتی زمستانش برایمان سرمای استخوان سوزی داشته
گویا از توجه بیش از حد ما به دنیای مجازی او هم به تنگ آمده
نمی دانم هرچه که هست
ما عجیب نسل مزخرفی هستیم.