دفترم را باز ڪردم ابر هم بارید من

دفترم را باز ڪردم ابر هم بارید من
مانده بودم آسمان هم ؛ دست من راخوانده بود

تا قلم بر روے ڪاغذ آمد و شعرے نوشت
جوهرش واژه به واژه خسته و درمانده بود

شعر را گفتم تمام و نبض احساسم تمام
چشم ها را بستم و دیدم نفس جامانده بود

ابر باریدن گرفت و دفترم هم باز ماند
سیل آمد هم من و هم خانه را خوابانده بود

خواستی شعر مرا از بارش باران بپرس
چون قلم از گفتنش در دفترم درمانده بود