ﮐـــﺎﺵ ﺗــا ﺩﻝمــی گـــﺮﻓــﺖ ﻭ مــی شکـســت

ﮐـــﺎﺵ ﺗــا ﺩﻝمــی‌گـــﺮﻓــﺖ ﻭ مــی‌شکـســت
ﺩﻭﺳــــﺖ ﻣـــﯽ ﺁﻣـــﺪ ﮐﻨــﺎﺭﺵ ﻣــﯽﻧـﺸـﺴـﺖ

ﮐـــــﺎﺵ ﻣـی‌شـــد ﺭﻭﯼ ﻫـــﺮ ﺭﻧـﮕـﯿـﻦ ﮐـﻤـﺎﻥ
ﻣـــﯽنــﻮﺷـﺘـﻢ ﻣــﻬــﺮﺑــﺎﻥ ﺑـــا ﻣـــــﻦ ﺑــﻤـﺎﻥ

ﮐــــﺎﺵ ﻣـــیﺷـــﺪ ﻗـﻠـﺐ‌هـــﺎ ﺁﺑـــــﺎﺩ ﺑـــــﻮﺩ
ﮐـﯿـﻨـﻪ ﻭ ﻏــــﻢﻫـــﺎ ﺑــﻪ ﺩﺳــﺖ ﺑــــﺎﺩ ﺑـــــﻮﺩ

ﮐـــﺎﺵ ﻣــﯽﺷـــﺪ ﺩﻝ ﻓــﺮﺍﻣــﻮﺷـﯽ ﻧــﺪﺍﺷـﺖ
ﻧـــﻢ ﻧـــﻢ ﺑــــﺎﺭﺍﻥ ﻫــﻢ ﺁﻏـــﻮﺷـــﯽ ﻧــﺪﺍﺷـﺖ

ﮐـــﺎﺵ ﻣــﯽﺷـــﺪ ﮐـــﺎﺵ ﻫـــﺎﯼ ﺯﻧــــــﺪگـــی
ﺗــــﺎ ﺷــــﻮﺩ ﺩﺭ ﭘـﺸـﺖ ﻗـــــــﺎﺏ ﺑـــﻨــــﺪﮔـــﯽ

ﮐـــاﺵ ﻣــی‌شــد ﮐــﺎﺵﻫـا ﻣـﻬـﻤﺎﻥ ﺷــــﻮﻧــﺪ
ﺩﺭ ﻣــﯿــــﺎﻥ ﻏــﺼـــﻪﻫـــــﺎ ﭘـﻨــﻬـﺎﻥ ﺷـــﻮﻧـــﺪ

ﮐـــﺎﺵ ﻣـــﯽﺷـــﺪ ﺁﺳـﻤــﺎﻥ ﻏـﻤـﮕـﯿـﻦ ﻧــﺒــﻮﺩ
ﺭﺩ ﭘــــــﺎﯼ ﮐـــﯿــــﻨـﻪﻫـــﺎ ﺭﻧـــﮕـــﯿـــﻦ ﻧــﺒــﻮد

ﮐــــﺎﺵ ﻣــی‌شــــﺪ ﺯﻧــــﺪﮔـــﯽ ﺗـﮑـﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷــﺖ
لاﺍﻗـــــــــﻞ ﺗـــــﮑـــﺮﺍﺭ ﺭﺍ ﯾـــــک‌بـــــﺎﺭ ﺩﺍﺷــﺖ
ﺳـــﺎﻋــﺘــﻢ ﺑــﺮﻋـﮑـﺲ مـــی‌چــرخـﯿـﺪ ﻭ ﻣــﻦ
ﺑـــــﺮﺗـﻨـﻢ ﻣــی‌شـــد ﮔـﺸـــﺎﺩ ﺍﯾــــﻦ ﭘـﯿــﺮﻫــﻦ

ﺁﻥ ﺩﺑــﺴـــﺘـﺎﻥ، کــــﻮﺩﮐـــﯽ، ﺳـــــﺮﻣــﺸــﻖ آب
ﭘــــــﺎﯼ ﻣـــــﺎﺩﺭ ﻫـــﻢ ﺑـــــﺮﺍﯾــﻢ ﺟـــﺎﯼ ﺧــﻮﺍﺏ

ﺧــــﻮﺩ ﺑـــــﺮﻭﻥ ﻣـــی‌کـــــرﺩﻡ ﺍﺯ ﺩﻟـــــﻮﺍﭘـﺴـﯽ
ﺩﻝ نـمـــی‌داﺩﻡ ﺑــــــﻪ ﺩﺳــــــﺖ ﻫــــــﺮ ﮐــﺴــﯽ

ﻋــﻤــﺮ ﻫـﺴـﺘـﯽ، ﺧـــﻮﺏ ﻭ ﺑـــﺪ ﺑﺴــﯿﺎﺭ ﻧﯿـﺴـﺖ
ﺣـﯿـــــﻒ ﻫـــــﺮﮔـــــﺰ ﻗــــﺎﺑــﻞ ﺗـــﮑــﺮﺍﺭ ﻧﯿـﺴـﺖ………… زنده یاد استاد شهریار