رفیق من !

رفیق من !
یادت بماند تا زمانیکه بیقراری را نچشیده باشی ،آرامش برایت بی معناست ؛ وقتی میتوانی بگویی خوشبختی بهترین حال است که با سختی وگرفتاری دست وپنجه نرم کرده باشی؛ درهیاهو وشلوغی می توانی به سکوت فکرکنی ؛همان دم لبخند برایت معجزه می شود که باگریه همدم شده باشی ؛ آنجا که کسی منتظرت نیست حس تنهایی درتو ریشه می کند ؛ وقتی دربستر بیماری متحمل رنج هستی آغوش سلامتی را مرور می کنی وچون زنده ای ازمرگ میترسی ولی ایمان داشته باش که همان راه آهنی که رفتن را بدرقه می کند روزی به استقبال آمدن می رود ؛ همیشه آفتاب بعداز سیاهی شب به تو لبخند می زند؛مرگ درخت با بهار عجین شده است ؛
رفیق من !
ایمان داشته باش منوتو روزی دربن بست ترین کوچه ودر آفتابی ترین روز به عمیق ترین زخم هامان لبخند می زنیم !
کاش آن روز دیرنشده باشد ؛
کاش .....