تو خودت می دانی

تو خودت می دانی
با تو عمریست ،
در آوار غم و بی نفسی مدفونم
تن من می لرزد ،
نه که از لرزش مشهور زمین
و نه از سردی فصلی که گذشت ...
که از این سردی بی مهری تو می لرزد ،
دل آواره که یک عمر پریشان تو بود