چـِرا همیشه بِگوییم لعنت بر تمامِ کسانی که وارد زندگیمان

چـِرا همیشه بِگوییم لعنت بر تمامِ کسانی که وارد زندگیمان شدند
و پا بر دیواره قلبمان گذاشتند و
طعمِ عاشقی را نصفهِ نیمه به خورد ما دادند...
بِگذار این بار
تشکر کنیم از تمامِ کسانی کِه واردِ زندگیمان شدند تا بِه ما بیاموزند هر آمدنی
روزی خداحافظی بِه دنبال خواهد داشت...
بگذار تشکر کنیم از تمامِ کسانی کِه اگر نبودند این حجمِ وسیع از حس هایِ زیبا خلق نمی شد تا عاشقی رنگ دیگری بگیرد...
بـِگذار
این بار هم که شده
تشکر کنیم از تمام کسانی کِه با آمدنِشان بِه ما فهماندند کِه اگر چِه با رفتنشان
روز ها و شب هایِ زیادی تنهایی را در آغوش کشیده ایم
اما بهتر از هرکسی قدر لحظات ناب عاشقی را می دانیم
و اگر کسی در حیاط خیالمان وِل بِچرخد و
در حوض ِرویاهایِمان هم تن بشوید بهتر از هرکس مجذوب عشقی بی پایان می شویم...
فقط
مشکل اینجاست
کِه همیشه اعتماد و محبت را درحقِ آدم هایی می کنیم کِه حقِشان نیست و وقتی به کسی میرسیم کِه شایسته تصاحب این عشق ماست دیگر
آدمِ سابق نیستیم...!