برای نسل بعد از خودم مینویسم...

برای نسل بعد از خودم مینویسم...
اگر خواستید از ما یاد کنید ما را مردمانی بدانید که جای قضاوت خدا از قضاوت خلق خدا ترسیدند...
ما قربانیِ "مردم چی میگن"ها شدیم...
هر کاری کردیم که خوب به نظر بیاییم...
ما آدمهای دورویی بودیم که قبل هر کار رضایت مردم را به رضایت خدا ترجیح دادیم...
عاشق شدیم و وانمود کردیم تنهاییم مبادا مردم ما را وقیح بدانند...
روزهایی که ترکمان کردند به خودمان پیچیدیم و در خلوتمان اشک ریختیم اما نقاب بی تفاوتی زدیم که مردم نگویند "دست به دست شدن درد دارد"..
ما نسلی بودیم که بوسید و بوسیده نشد
که عشق را فقط در کتاب خواند...
ما جای عشق به هم درد دادیم...زخم زدیم....
شما را به خدا بگذارید ما در همین نقطه در قلب متعفن تاریخ دفن شویم...
شما را به خدا آزاد زندگی کنید بی فکر به مردم و حرفهایشان..
تو را به خدا شما مثل ما نشوید..
بگذارید همین جا قطع شود این زنجیره سراسر زخم...سراسر بغض...سراسر درد.