ﻗﺎﯾﻘﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ

ﻗﺎﯾﻘﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ
ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﺑﻪ ﺁﺏ
ﺩﻭﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﮎ ﻏﺮﯾﺐ
ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻫﯿﭻ ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﯿﺸﻪ ﻋﺸﻖ
ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﮐﻨﺪ

ﻗﺎﯾﻖ ﺍﺯ ﺗﻮﺭ ﺗﻬﯽ
ﻭ ﺩﻝ ﺍﺯ ﺁﺭﻭﺯﯼ ﻣﺮﻭﺍﺭﯾﺪ،
ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺍﻧﺪ
ﻧﻪ ﺑﻪ ﺁﺑﯿﻬﺎ ﺩﻝ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺴﺖ
ﻧﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎ ـ ﭘﺮﯾﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺳﺮ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺑﺪﺭ ﻣﯽ ﺁﺭﻧﺪ
ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺗﺎﺑﺶ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻣﺎﻫﯽ ﮔﯿﺮﺍﻥ
ﻣﯽ ﻓﺸﺎﻧﻨﺪ ﻓﺴﻮﻥ ﺍﺯ ﺳﺮ ﮔﯿﺴﻮﻫﺎﺷﺎﻥ

ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺍﻧﺪ
ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺍﻧﺪ
«ﺩﻭﺭ ﺑﺎﯾﺪ ﺷﺪ، ﺩﻭﺭ
ﻣﺮﺩ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ، ﺍﺳﺎﻃﯿﺮ ﻧﺪﺍﺷﺖ
ﺯﻥ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺳﺮﺷﺎﺭﯼ ﯾﮏ ﺧﻮﺷﻪ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﻧﺒﻮﺩ
ﻫﯿﭻ ﺁﺋﯿﻨﻪ ﺗﺎﻻ‌ﺭﯼ، ﺳﺮﺧﻮﺷﯿﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻧﮑﺮﺩ
ﭼﺎﻟﻪ ﺁﺑﯽ ﺣﺘﯽ، ﻣﺸﻌﻠﯽ ﺭﺍ ﻧﻨﻤﻮﺩ
ﺩﻭﺭ ﺑﺎﯾﺪ ﺷﺪ، ﺩﻭﺭ
ﺷﺐ ﺳﺮﻭﺩﺵ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪ،
ﻧﻮﺑﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎﺳﺖ
ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺍﻧﺪ
ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﻮﺍﻧﺪ

ﭘﺸﺖ ﺩﺭﯾﺎﻫﺎ ﺷﻬﺮﯼ ﺳﺖ
ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺗﺠﻠﯽ ﺑﺎﺯ ﺍﺳﺖ
ﺑﺎﻣﻬﺎ ﺟﺎﯼ ﮐﺒﻮﺗﺮﻫﺎﯾﯽ ﺍﺳﺖ، ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﻮﺍﺭﻩ ﻫﻮﺵ ﺑﺸﺮﯼ ﻣﯽ ﻧﮕﺮﻧﺪ
ﺩﺳﺖ ﻫﺮ ﮐﻮﺩﮎ ﺩﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﺷﻬﺮ، ﺷﺎﺧﻪ ﻣﻌﺮﻓﺘﯽ ﺍﺳﺖ
ﻣﺮﺩﻡ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﯾﮏ ﭼﯿﻨﻪ ﭼﻨﺎﻥ ﻣﯽ ﻧﮕﺮﻧﺪ
ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺷﻌﻠﻪ، ﺑﻪ ﯾﮏ ﺧﻮﺍﺏ ﻟﻄﯿﻒ

ﺧﺎﮎ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺷﻨﻮﺩ
ﻭ ﺻﺪﺍﯼ ﭘﺮ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﺍﺳﺎﻃﯿﺮ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ ﺩﺭ ﺑﺎﺩ

ﭘﺸﺖ ﺩﺭﯾﺎ ﺷﻬﺮﯼ ﺳﺖ
ﮐﻪ ﺩﺭﺁﻥ ﻭﺳﻌﺖ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺳﺤﺮﺧﯿﺰﺍﻥ ﺍﺳﺖ
ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﻭﺍﺭﺙ ﺁﺏ ﻭ ﺧﺮﺩ ﻭ ﺭﻭﺷﻨﯽ ﺍﻧﺪ

ﭘﺸﺖ ﺩﺭﯾﺎﻫﺎ ﺷﻬﺮﯼ ﺳﺖ
ﻗﺎﯾﻘﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺎﺧﺖ