السلام علیک یا مولانا یا صاحب الزمان (عج)

السلام علیک یا مولانا یا صاحب الزمان (عج)

آقای مهربانم سلام...!

مدتی می‌شود که بهانه‌های مختلف، پنجره ی روشنی را بر من بسته است...

مثل همه ی اهل زمانه‌ام...!

آخر مردمان زمانه ی ما....

به بهانه ی زندگی پر ز نور، در تاریکی سر می‌کنند...

به بهانه ی چیدن گلی....

به بوستان نقاشی شده ی تابلوی کاغذی.....

چشم می‌دوزند...

به بهانه ی سیرابی، سراب‌ها از پس هم می‌گذرانند...

و به بهانه ی انتظارت.....

بر پشت دیوار غیبت تکیه می‌زنند...و...

بهانه پشت بهانه...

گویی کسی نیست تا برخیزد و بی‌بهانه

سنگی از این دیوار غیبت برچیند...!!!!


آری...


حالا من هم از همان اهالی‌ام...

از اهالی کوی غافلان...!!!!!

از اهالی سطرهای نقطه ‌نقطه...!!!

اما با همه ی نداشته‌هایم.....

با همه ی نقطه ‌چین ‌هایم...!!!!


هر از گاهی گرمی آفتاب مهربانی را، از پشت پنجره ی نیمه بسته ی دلم، احساس می‌کنم.....

خورشیدی که به آهستگی....

با قدومی آرام و بی‌صدا......

بر داخل کلبه ی سرما زده‌ام، گرمی می‌چکاند...

باز هم مثل مردم زمانه‌ام...!!!!

اما نمی‌دانم چه می‌شود که در جستجوی تابش بیشتر...

و آن‌همه حرص و ولع بیش از پیش....

داشته‌هایمان را هم پشت گوش می‌اندازیم...

بیش خواستن کجا و اندک را هم ز کف دادن کجا؟


آقاجان........

چه می‌کنی با ما نامردمان؟

چه می‌کنی با این‌همه پنجره ی بسته و مهر و موم شده؟

چگونه از روزنه ی پنجره‌های سنگی....

بر ما نااهلان می‌تابی و گرمیت را دریغ نمی‌کنی؟

مولاجان دلم برایت تنگ است...

تنگ‌تر از پیش...

بر من بتاب ای خورشید...

بر کلبه ی محقّر دلم باز هم بتاب...

باز هم بر همه ی مردمان زمانه‌ام بتاب...!!!

تا شاید گرمی نگاهت، خواب زمستانی را از چشمهای خواب‌زده ی مان بزداید...

بر ما بتاب...