ﻣﺘﻦ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩﯼ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺯﯾﺒﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﻋﺎﻟﯽ ﻭ ﺗﻔﮑﺮ ﺩﺍﻧﺸﺠﻮﯾﺎ
ﻣﺘﻦ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩﯼ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺯﯾﺒﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﻋﺎﻟﯽ ﻭ ﺗﻔﮑﺮ ﺩﺍﻧﺸﺠﻮﯾﺎﻥ ﺧﺮﻭﺟﯽ ﺁﻥ ﻭ ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﻧﯿﺮﻭﯼ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ
...ﺩﮐﺘﺮﺍ ﻧﻤﯿﺨﻮﺍﻧﻢ
ﺑﻪ ﻗﻠﻢ ﻣﻬﻨﺪﺱ ﺷﻌﺒﺎﻧﻌﻠﯽ.....ﻣﺪﺭﺱ ﺑﺎﺯﺍﺭﯾﺎﺑﯽ ﻭ ﻓﻦ ﻣﺬﺍﮐﺮﻩ
ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ۸۰ ﮐﻪ ﻣﺪﺭﮎ ﻟﯿﺴﺎﻧﺴﻢ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﻌﺪﻟﯽ ﺑﺎﻻ، ﺍﺯ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺻﻨﻌﺘﯽ ﺷﺮﯾﻒ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺳﺎﻝ ۱۳۸۴ ﺑﺎﯾﺪ ﺩﺍﺋﻤﺎً ﺟﻮﺍﺏ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﻣﯿﺪﺍﺩﻡ ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﻓﻮﻕ ﻟﯿﺴﺎﻧﺲ ﻧﻤﯿﮕﯿﺮﯼ. ﺩﻭ ﺑﺎﺭﯼ ﻫﻢ ﮐﻨﮑﻮﺭ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺭﺗﺒﻪ ﺧﻮﺏ ﺩﺭ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺧﻮﺩﻡ ﻗﺒﻮﻝ ﺷﺪﻡ ﺍﻣﺎ ﻧﺮﻓﺘﻢ. ﺳﺎﻝ ۸۶ ﮐﻪ ﮐﺎﺭﺷﻨﺎﺳﯽ ﺍﺭﺷﺪ ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺷﺮﯾﻒ ﮔﺮﻓﺘﻢ (ﺑﺎ ﺭﺗﺒﻪ ﻭ ﻣﻌﺪﻝ ﺑﺎﻻ) ﺑﺎﺯ ﺍﻣﺮﻭﺯ، ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺗﺤﺼﯿﻞ ﻧﻤﯿﺪﻫﯽ ﻭ ﺩﮐﺘﺮﺍ ﻧﻤﯿﮕﯿﺮﯼ…
ﭘﺮﺍﮐﻨﺪﻩ ﺩﺭ ﺟﺎﻫﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ. ﺍﻣﺎ ﮔﻔﺘﻢ ﯾﮏ ﭘﺎﺳﺦ ﺗﻔﺼﯿﻠﯽ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ…
:ﻣﻘﺪﻣﻪ ﺍﻭﻝ
ﯾﮏ ﻭﺍﻗﻌﯿﺖ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ. ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻧﻈﺎﻡ ﺁﻣﻮﺯﺷﯽ، ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺮ ﺭﺷﺪ ﻭ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﻣﺎ ﺟﻬﺖ ﺑﺪﻫﺪ، ﺍﯾﻦ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺮ ﺭﺷﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻭ ﺗﺮﺳﯿﻢ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ.
ﺷﺎﯾﺪ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﻌﺪ، ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﺩﮐﺘﺮﺍ ﻭ ﭘﺴﺖ ﺩﮐﺘﺮﺍ، ﭘﺴﺖ ﭘﺴﺖ ﺩﮐﺘﺮﺍ، ﭘﺴﺖ ﭘﺴﺖ ﭘﺴﺖ ﺩﮐﺘﺮﺍ ﻭ … ﻫﻢ ﺩﺭ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﻫﺎ ﺷﮑﻞ ﮔﺮﻓﺖ. ﯾﻌﻨﯽ ﻣﺎ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﺎﯾﺪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻌﻄﯿﻞ ﮐﻨﯿﻢ ﻭ ﺗﺎ ﺩﻡ ﻣﺮﮒ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻫﻬﺎ ﺩﺧﯿﻞ ﺑﺒﻨﺪﯾﻢ؟
ﻫﺮ ﺩﺭﺟﻪ ﺗﺤﺼﯿﻠﯽ ﻣﻌﻨﺎ ﻭ ﻣﻔﻬﻮﻡ ﻭ ﮐﺎﺭﮐﺮﺩﯼ ﺩﺍﺭﺩ.
ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺑﺪﻫﯿﺪ ﮐﻪ ﺍﻭﻝ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﮐﺎﺭﺷﻨﺎﺳﯽ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ.
ﺧﻮﺩ ﮐﺎﺭﺷﻨﺎﺳﯽ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻫﺎﯼ ﻏﻠﻂ ﻭ ﻃﻨﺰ ﺁﻣﯿﺰ ﺍﺳﺖ. ﮐﺎﺭﺷﻨﺎﺱ ﮐﺴﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺗﺨﺼﺺ ﻭ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺩﺍﺭﺩ. ﻣﺎ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﭼﻬﺎﺭ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﻣﯿﭽﺮﺧﺪ ﻭ ﻏﺬﺍﯼ ﺍﺭﺯﺍﻥ ﻣﯿﺨﻮﺭﺩ ﻭ ﺭﻭﯼ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﺎﯼ ﺳﻔﺖ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ، ﻣﯿﻨﺸﯿﻨﺪ ﻭ ﺍﺱ ﺍﻡ ﺍﺱ ﺑﺎﺯﯼ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻘﻠﺐ ﺩﺭ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺗﺮﻡ ﻧﻤﺮﻩ ﺍﯼ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩ، ﮐﺎﺭﺷﻨﺎﺱ ﻣﯿﻨﺎﻣﯿﻢ!
ﻟﯿﺴﺎﻧﺲ ﻭﺍﮊﻩ ﻣﺘﻔﺎﻭﺗﯽ ﺍﺳﺖ. ﻟﯿﺴﺎﻧﺲ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﺠﻮﺯ. ﭼﯿﺰﯼ ﻣﺜﻞ ﺟﻮﺍﺯ ﮐﺴﺐ!
ﻣﻦ ﻭﻗﺘﯽ ﻟﯿﺴﺎﻧﺲ ﻣﻬﻨﺪﺳﯽ ﻣﮑﺎﻧﯿﮏ ﮔﺮﻓﺘﻢ، ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯿﺘﻮﺍﻧﻢ ﻭ ﻣﺠﺎﺯﻡ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺩﺍﻧﺶ، ﺍﻣﺮﺍﺭ ﻣﻌﺎﺵ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺣﻖ ﺩﺍﺭﻡ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺁﻥ ﺣﻮﺯﻩ، ﺗﺎ ﺣﺪ ﺩﺍﻧﺸﻢ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﻧﻈﺮ ﮐﻨﻢ.
ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺣﻮﺯﻩ ﮐﺎﺭ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﯾﮏ «ﮐﺎﺭﺷﻨﺎﺱ» ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﮐﻠﻤﻪ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﻮﻡ.
ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺩﻟﯿﻞ، ﺩﺭ ﻋﻤﺪﻩ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎﯼ ﺩﻧﯿﺎ، ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺷﺘﻪ ﻟﯿﺴﺎﻧﺲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﮕﺮﺷﯽ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﮐﺎﺭ ﻭ ﻧﯿﺎﺯﻫﺎﯼ ﺭﻭﺯ ﺟﺎﻣﻌﻪ، ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ.
ﻓﻮﻕ ﻟﯿﺴﺎﻧﺲ ﯾﺎ ﮐﺎﺭﺷﻨﺎﺳﯽ ﺍﺭﺷﺪ، ﺑﺮﺍﯼ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺭ ﯾﮏ ﺣﻮﺯﻩ ﺧﺎﺹ ﻋﻤﯿﻘﺘﺮ ﺷﻮﻧﺪ. ﻋﻤﻮﻣﺎً ﻭﻗﺘﯽ ﻣﻌﻨﯽ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﻟﯿﺴﺎﻧﺲ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﻭ ﻣﺪﺗﯽ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺣﻮﺯﻩ ﮐﺎﺭ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺳــــــﭙﺲ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﯿﮕﯿﺮﺩ ﺑﻪ ﺩﺍﻧﺶ ﺧﻮﺩﺵ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺣﻮﺯﻩ ﻋﻤﻖ ﺩﻫﺪ.
ﻣﺜﻼً ﻣﻦ ﻣﮑﺎﻧﯿﮏ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﻡ، ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺩﺭ ﺻﻨﻌﺖ ﮐﺎﺭ ﻣﯿﮑﻨﻢ، ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ ﺣﻮﺯﻩ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﻭ ﺍﺗﻮﻣﺎﺳﯿﻮﻥ ﺣﻮﺯﻩ ﺟﺬﺍﺑﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺍﻧﺶ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﺍﺳﺖ. ﺑﻪ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺑﺮﻣﯿﮕﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﺩﺍﻧﺶ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺣﻮﺯﻩ ﺧﺎﺹ ﺍﺭﺗﻘﺎﺀ ﺩﻫﻢ. ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﺴﯽ ﻣﯿﺘﻮﺍﻧﺪ ﺍﯾﻦ ﻣﻘﻄﻊ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺑﺒﺮﺩ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮﻣﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﻮﺯﻩ ﺍﯼ ﺑﺎ ﺭﻋﺎﯾﺖ ﺭﻭﺵ ﺷﻨﺎﺳﯽ ﻋﻠﻤﯽ، ﺑﻪ ﻧﺘﺎﯾﺠﯽ ﮐﺎﺭﺑﺮﺩﯼ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﮔﺰﺍﺭﺷﯽ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ (ﺗﺤﺖ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺗﺰ ﯾﺎ ﻣﻘﺎﻟﻪ) ﺍﺭﺍﺋﻪ ﻧﻤﺎﯾﺪ.
ﺩﮐﺘﺮﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﻋﻠﻢ ﻭ ﭘﯿﺸﺒﺮﺩ ﻣﺮﺯ ﺩﺍﻧﺶ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﺭ ﯾﮏ ﺣﻮﺯﻩ ﺗﺨﺼﺼﯽ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻨﺪ.
——————————————————————
ﻣﻘﺪﻣﻪ ﺩﻭﻡ:
ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﺘﻔﺎﻭﺗﯽ ﺩﺭ ﺫﻫﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺳﺖ. ﻫﻤﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻭﻗﺖ ﻭ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﯾﻦ ﻣﻘﺎﻃﻊ ﺭﺍ ﺩﺭﺳﺖ ﯾﮑﯽ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﻫﻨﺪ!
ﮐﺎﺭﮐﺮﺩ ﺍﺻﻠﯽ ﻫﻢ، ﻧﻪ ﺩﻏﺪﻏﻪ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺩﺍﻧﺶ ﻭ ﻣﻬﺎﺭﺕ ﻓﺮﺩﯼ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻪ ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﻋﻠﻢ. ﻋﻤﺪﺗﺎً ﯾﮏ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺍﺳﺖ.
ﺍﯾﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻣﯿﻔﻬﻤﻢ ﮐﻪ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ ﺑﺮﺧﯽ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻢ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﻩ ﺩﮐﺘﺮﺍ، ﺩﺭﺩ ﺩﻝ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﯾﮏ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺑﺨﻮﺍﻧﻨﺪ! ﺍﯾﻦ ﺧﻮﺩ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯿﺪﻫﺪ ﮐﻪ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ، ﯾﮏ «ﺩﺭﺩ» ﺍﺳﺖ ﻧﻪ «ﻏﺬﺍﯾﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﯾﮏ ﺭﻭﺡ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻋﻠﻢ».
——————————————————————
ﺍﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﺩﻻﯾﻞ ﻣﻦ:
- ﻣﺎ ﺩﺭ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﮐﺸﻮﺭ، ﺩﺭ ﻋﻤﺪﻩ ﺭﺷﺘﻪ ﻫﺎ – ﻧﻤﯿﮕﻮﯾﻢ ﻫﻤﻪ. ﻣﯿﮕﻮﯾﻢ ﻋﻤﺪﻩ – ﻣﺼﺮﻑ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺩﺍﻧﺶ ﺗﻮﻟﯿﺪﯼ ﺟﻬﺎﻥ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﯾﺎ ﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ ﺑﯽ ﺩﻟﯿﻞ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﺩﺍﻧﺶ ﺯﺩﻩ ﺍﯾﻢ (ﻓﻘﻂ ﺑﺮﺍﯼ ﺣﻔﻆ ﭘﺮﺳﺘﯿﮋ ﮐﺸﻮﺭ ﻭ ﺭﺗﺒﻪ ﻫﺎﯼ ﻋﻠﻤﯽ). ﻣﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﯾﮏ ﻣﺼﺮﻑ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺻﺤﯿﺢ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ. ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺩﻟﯿﻞ ﻣﺪﺭﮎ ﮐﺎﺭﺷﻨﺎﺳﯽ ﻫﻢ، ﺯﯾﺎﺩﺗﺮ ﺍﺯ ﻧﯿﺎﺯﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ.
ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺩﻟﯿﻞ ﻣﺴﺌﻮﻻﻥ ﺍﻣﺮ، ﺩﻩ ﻫﺎ ﻭﺍﺣﺪ ﺩﺭﺱ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺩﺭﻭﺱ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻫﯽ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﯾﻦ ﭼﻬﺎﺭ ﺳﺎﻝ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﺑﻪ ﺷﮑﻠﯽ ﭘﺮ ﺷﻮﺩ!
ﻣﻦ ﮐﺎﺭﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﻨﺰ ﻭ ﺑﯽ ﺍﻡ ﻭ ﻭ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﺑﺮﺗﺮﯾﻦ ﺻﻨﺎﯾﻊ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﻢ ﻭ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺑﺎﺯﺩﯾﺪ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ. ﻣﺮﮐﺰ ﻃﺮﺍﺣﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺮ ﺍﺯ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻟﯿﺴﺎﻧﺲ (ﯾﺎ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﯾــــــﭙﻠﻢ ﻣﻬﻨﺪﺳﯽ) ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﯾﮑﯽ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺩﮐﺘﺮ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﺮﺳﺘﯿﮋ ﺑﻪ ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﺑﺮﺧﯽ ﻭﺍﺣﺪﻫﺎ ﻣﻨﺼﻮﺏ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ. ﻣﻦ ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﻢ ﺍﮔﺮ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﺑﻨﺰ ﺑﺎ ﻟﯿﺴﺎﻧﺲ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﭼﺮﺍ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺍﻧﺒﻮﻫﯽ ﻓﻮﻕ ﻟﯿﺴﺎﻧﺲ ﻭ ﺩﮐﺘﺮﺍ، ﺑﻪ ﻣﻮﻧﺘﺎﮊ ﭘﮋﻭ ﻣﻨﺠﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ!
- ﺩﺭ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺣﻮﺯﻩ ﻫﺎ ﻣﺎ ﻫﻨﻮﺯ Generalist ﻫﻢ ﻧﺪﺍﺭﯾﻢ ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ Specialist ﺑﺮﻭﯾﻢ.
ﺩﺭ ﺭﺷﺘﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﻋﺮﺽ ﻣﯿﮑﻨﻢ. ﻭﻗﺘﯽ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺭ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺭﺷﺘﻪ ﻫﺎﯼ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻫﯽ ﻣﺎ، ﻫﻨﻮﺯ «ﺍﺭﺗﺒﺎﻃﺎﺕ ﻭ ﻣﺬﺍﮐﺮﻩ» ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﯾﮏ ﺩﺭﺱ ﺍﺭﺍﺋﻪ ﻣﯿﺪﻫﻨﺪ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺩﻭ ﺣﻮﺯﻩ ﮐﺎﻣﻼً ﺗﺨﺼﺼﯽ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺗﻔﮑﯿﮏ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﻧﺪ، ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺒﯿﻪ ﺷﻮﺧﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑ
...ﺩﮐﺘﺮﺍ ﻧﻤﯿﺨﻮﺍﻧﻢ
ﺑﻪ ﻗﻠﻢ ﻣﻬﻨﺪﺱ ﺷﻌﺒﺎﻧﻌﻠﯽ.....ﻣﺪﺭﺱ ﺑﺎﺯﺍﺭﯾﺎﺑﯽ ﻭ ﻓﻦ ﻣﺬﺍﮐﺮﻩ
ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ۸۰ ﮐﻪ ﻣﺪﺭﮎ ﻟﯿﺴﺎﻧﺴﻢ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﻌﺪﻟﯽ ﺑﺎﻻ، ﺍﺯ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺻﻨﻌﺘﯽ ﺷﺮﯾﻒ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺳﺎﻝ ۱۳۸۴ ﺑﺎﯾﺪ ﺩﺍﺋﻤﺎً ﺟﻮﺍﺏ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﻣﯿﺪﺍﺩﻡ ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﻓﻮﻕ ﻟﯿﺴﺎﻧﺲ ﻧﻤﯿﮕﯿﺮﯼ. ﺩﻭ ﺑﺎﺭﯼ ﻫﻢ ﮐﻨﮑﻮﺭ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺭﺗﺒﻪ ﺧﻮﺏ ﺩﺭ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺧﻮﺩﻡ ﻗﺒﻮﻝ ﺷﺪﻡ ﺍﻣﺎ ﻧﺮﻓﺘﻢ. ﺳﺎﻝ ۸۶ ﮐﻪ ﮐﺎﺭﺷﻨﺎﺳﯽ ﺍﺭﺷﺪ ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺷﺮﯾﻒ ﮔﺮﻓﺘﻢ (ﺑﺎ ﺭﺗﺒﻪ ﻭ ﻣﻌﺪﻝ ﺑﺎﻻ) ﺑﺎﺯ ﺍﻣﺮﻭﺯ، ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺗﺤﺼﯿﻞ ﻧﻤﯿﺪﻫﯽ ﻭ ﺩﮐﺘﺮﺍ ﻧﻤﯿﮕﯿﺮﯼ…
ﭘﺮﺍﮐﻨﺪﻩ ﺩﺭ ﺟﺎﻫﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ. ﺍﻣﺎ ﮔﻔﺘﻢ ﯾﮏ ﭘﺎﺳﺦ ﺗﻔﺼﯿﻠﯽ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ…
:ﻣﻘﺪﻣﻪ ﺍﻭﻝ
ﯾﮏ ﻭﺍﻗﻌﯿﺖ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ. ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻧﻈﺎﻡ ﺁﻣﻮﺯﺷﯽ، ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺮ ﺭﺷﺪ ﻭ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﻣﺎ ﺟﻬﺖ ﺑﺪﻫﺪ، ﺍﯾﻦ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺮ ﺭﺷﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻭ ﺗﺮﺳﯿﻢ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ.
ﺷﺎﯾﺪ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﻌﺪ، ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﺩﮐﺘﺮﺍ ﻭ ﭘﺴﺖ ﺩﮐﺘﺮﺍ، ﭘﺴﺖ ﭘﺴﺖ ﺩﮐﺘﺮﺍ، ﭘﺴﺖ ﭘﺴﺖ ﭘﺴﺖ ﺩﮐﺘﺮﺍ ﻭ … ﻫﻢ ﺩﺭ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﻫﺎ ﺷﮑﻞ ﮔﺮﻓﺖ. ﯾﻌﻨﯽ ﻣﺎ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﺎﯾﺪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻌﻄﯿﻞ ﮐﻨﯿﻢ ﻭ ﺗﺎ ﺩﻡ ﻣﺮﮒ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻫﻬﺎ ﺩﺧﯿﻞ ﺑﺒﻨﺪﯾﻢ؟
ﻫﺮ ﺩﺭﺟﻪ ﺗﺤﺼﯿﻠﯽ ﻣﻌﻨﺎ ﻭ ﻣﻔﻬﻮﻡ ﻭ ﮐﺎﺭﮐﺮﺩﯼ ﺩﺍﺭﺩ.
ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺑﺪﻫﯿﺪ ﮐﻪ ﺍﻭﻝ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﮐﺎﺭﺷﻨﺎﺳﯽ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ.
ﺧﻮﺩ ﮐﺎﺭﺷﻨﺎﺳﯽ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻫﺎﯼ ﻏﻠﻂ ﻭ ﻃﻨﺰ ﺁﻣﯿﺰ ﺍﺳﺖ. ﮐﺎﺭﺷﻨﺎﺱ ﮐﺴﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺗﺨﺼﺺ ﻭ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺩﺍﺭﺩ. ﻣﺎ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﭼﻬﺎﺭ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﻣﯿﭽﺮﺧﺪ ﻭ ﻏﺬﺍﯼ ﺍﺭﺯﺍﻥ ﻣﯿﺨﻮﺭﺩ ﻭ ﺭﻭﯼ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﺎﯼ ﺳﻔﺖ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ، ﻣﯿﻨﺸﯿﻨﺪ ﻭ ﺍﺱ ﺍﻡ ﺍﺱ ﺑﺎﺯﯼ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻘﻠﺐ ﺩﺭ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺗﺮﻡ ﻧﻤﺮﻩ ﺍﯼ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩ، ﮐﺎﺭﺷﻨﺎﺱ ﻣﯿﻨﺎﻣﯿﻢ!
ﻟﯿﺴﺎﻧﺲ ﻭﺍﮊﻩ ﻣﺘﻔﺎﻭﺗﯽ ﺍﺳﺖ. ﻟﯿﺴﺎﻧﺲ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﺠﻮﺯ. ﭼﯿﺰﯼ ﻣﺜﻞ ﺟﻮﺍﺯ ﮐﺴﺐ!
ﻣﻦ ﻭﻗﺘﯽ ﻟﯿﺴﺎﻧﺲ ﻣﻬﻨﺪﺳﯽ ﻣﮑﺎﻧﯿﮏ ﮔﺮﻓﺘﻢ، ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯿﺘﻮﺍﻧﻢ ﻭ ﻣﺠﺎﺯﻡ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺩﺍﻧﺶ، ﺍﻣﺮﺍﺭ ﻣﻌﺎﺵ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺣﻖ ﺩﺍﺭﻡ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺁﻥ ﺣﻮﺯﻩ، ﺗﺎ ﺣﺪ ﺩﺍﻧﺸﻢ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﻧﻈﺮ ﮐﻨﻢ.
ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺣﻮﺯﻩ ﮐﺎﺭ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﯾﮏ «ﮐﺎﺭﺷﻨﺎﺱ» ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﮐﻠﻤﻪ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﻮﻡ.
ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺩﻟﯿﻞ، ﺩﺭ ﻋﻤﺪﻩ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎﯼ ﺩﻧﯿﺎ، ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺷﺘﻪ ﻟﯿﺴﺎﻧﺲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﮕﺮﺷﯽ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﮐﺎﺭ ﻭ ﻧﯿﺎﺯﻫﺎﯼ ﺭﻭﺯ ﺟﺎﻣﻌﻪ، ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ.
ﻓﻮﻕ ﻟﯿﺴﺎﻧﺲ ﯾﺎ ﮐﺎﺭﺷﻨﺎﺳﯽ ﺍﺭﺷﺪ، ﺑﺮﺍﯼ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺭ ﯾﮏ ﺣﻮﺯﻩ ﺧﺎﺹ ﻋﻤﯿﻘﺘﺮ ﺷﻮﻧﺪ. ﻋﻤﻮﻣﺎً ﻭﻗﺘﯽ ﻣﻌﻨﯽ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﻟﯿﺴﺎﻧﺲ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﻭ ﻣﺪﺗﯽ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺣﻮﺯﻩ ﮐﺎﺭ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺳــــــﭙﺲ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﯿﮕﯿﺮﺩ ﺑﻪ ﺩﺍﻧﺶ ﺧﻮﺩﺵ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺣﻮﺯﻩ ﻋﻤﻖ ﺩﻫﺪ.
ﻣﺜﻼً ﻣﻦ ﻣﮑﺎﻧﯿﮏ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﻡ، ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺩﺭ ﺻﻨﻌﺖ ﮐﺎﺭ ﻣﯿﮑﻨﻢ، ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ ﺣﻮﺯﻩ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﻭ ﺍﺗﻮﻣﺎﺳﯿﻮﻥ ﺣﻮﺯﻩ ﺟﺬﺍﺑﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺍﻧﺶ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﺍﺳﺖ. ﺑﻪ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺑﺮﻣﯿﮕﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﺩﺍﻧﺶ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺣﻮﺯﻩ ﺧﺎﺹ ﺍﺭﺗﻘﺎﺀ ﺩﻫﻢ. ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﺴﯽ ﻣﯿﺘﻮﺍﻧﺪ ﺍﯾﻦ ﻣﻘﻄﻊ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺑﺒﺮﺩ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮﻣﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﻮﺯﻩ ﺍﯼ ﺑﺎ ﺭﻋﺎﯾﺖ ﺭﻭﺵ ﺷﻨﺎﺳﯽ ﻋﻠﻤﯽ، ﺑﻪ ﻧﺘﺎﯾﺠﯽ ﮐﺎﺭﺑﺮﺩﯼ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﮔﺰﺍﺭﺷﯽ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ (ﺗﺤﺖ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺗﺰ ﯾﺎ ﻣﻘﺎﻟﻪ) ﺍﺭﺍﺋﻪ ﻧﻤﺎﯾﺪ.
ﺩﮐﺘﺮﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﻋﻠﻢ ﻭ ﭘﯿﺸﺒﺮﺩ ﻣﺮﺯ ﺩﺍﻧﺶ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﺭ ﯾﮏ ﺣﻮﺯﻩ ﺗﺨﺼﺼﯽ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻨﺪ.
——————————————————————
ﻣﻘﺪﻣﻪ ﺩﻭﻡ:
ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﺘﻔﺎﻭﺗﯽ ﺩﺭ ﺫﻫﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺳﺖ. ﻫﻤﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻭﻗﺖ ﻭ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﯾﻦ ﻣﻘﺎﻃﻊ ﺭﺍ ﺩﺭﺳﺖ ﯾﮑﯽ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﻫﻨﺪ!
ﮐﺎﺭﮐﺮﺩ ﺍﺻﻠﯽ ﻫﻢ، ﻧﻪ ﺩﻏﺪﻏﻪ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺩﺍﻧﺶ ﻭ ﻣﻬﺎﺭﺕ ﻓﺮﺩﯼ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻪ ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﻋﻠﻢ. ﻋﻤﺪﺗﺎً ﯾﮏ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺍﺳﺖ.
ﺍﯾﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻣﯿﻔﻬﻤﻢ ﮐﻪ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ ﺑﺮﺧﯽ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻢ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﻩ ﺩﮐﺘﺮﺍ، ﺩﺭﺩ ﺩﻝ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﯾﮏ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺑﺨﻮﺍﻧﻨﺪ! ﺍﯾﻦ ﺧﻮﺩ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯿﺪﻫﺪ ﮐﻪ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ، ﯾﮏ «ﺩﺭﺩ» ﺍﺳﺖ ﻧﻪ «ﻏﺬﺍﯾﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﯾﮏ ﺭﻭﺡ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻋﻠﻢ».
——————————————————————
ﺍﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﺩﻻﯾﻞ ﻣﻦ:
- ﻣﺎ ﺩﺭ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﮐﺸﻮﺭ، ﺩﺭ ﻋﻤﺪﻩ ﺭﺷﺘﻪ ﻫﺎ – ﻧﻤﯿﮕﻮﯾﻢ ﻫﻤﻪ. ﻣﯿﮕﻮﯾﻢ ﻋﻤﺪﻩ – ﻣﺼﺮﻑ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺩﺍﻧﺶ ﺗﻮﻟﯿﺪﯼ ﺟﻬﺎﻥ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﯾﺎ ﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ ﺑﯽ ﺩﻟﯿﻞ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﺩﺍﻧﺶ ﺯﺩﻩ ﺍﯾﻢ (ﻓﻘﻂ ﺑﺮﺍﯼ ﺣﻔﻆ ﭘﺮﺳﺘﯿﮋ ﮐﺸﻮﺭ ﻭ ﺭﺗﺒﻪ ﻫﺎﯼ ﻋﻠﻤﯽ). ﻣﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﯾﮏ ﻣﺼﺮﻑ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺻﺤﯿﺢ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ. ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺩﻟﯿﻞ ﻣﺪﺭﮎ ﮐﺎﺭﺷﻨﺎﺳﯽ ﻫﻢ، ﺯﯾﺎﺩﺗﺮ ﺍﺯ ﻧﯿﺎﺯﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ.
ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺩﻟﯿﻞ ﻣﺴﺌﻮﻻﻥ ﺍﻣﺮ، ﺩﻩ ﻫﺎ ﻭﺍﺣﺪ ﺩﺭﺱ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺩﺭﻭﺱ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻫﯽ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﯾﻦ ﭼﻬﺎﺭ ﺳﺎﻝ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﺑﻪ ﺷﮑﻠﯽ ﭘﺮ ﺷﻮﺩ!
ﻣﻦ ﮐﺎﺭﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﻨﺰ ﻭ ﺑﯽ ﺍﻡ ﻭ ﻭ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﺑﺮﺗﺮﯾﻦ ﺻﻨﺎﯾﻊ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﻢ ﻭ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺑﺎﺯﺩﯾﺪ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ. ﻣﺮﮐﺰ ﻃﺮﺍﺣﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺮ ﺍﺯ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻟﯿﺴﺎﻧﺲ (ﯾﺎ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﯾــــــﭙﻠﻢ ﻣﻬﻨﺪﺳﯽ) ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﯾﮑﯽ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺩﮐﺘﺮ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﺮﺳﺘﯿﮋ ﺑﻪ ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﺑﺮﺧﯽ ﻭﺍﺣﺪﻫﺎ ﻣﻨﺼﻮﺏ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ. ﻣﻦ ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﻢ ﺍﮔﺮ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﺑﻨﺰ ﺑﺎ ﻟﯿﺴﺎﻧﺲ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﭼﺮﺍ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺍﻧﺒﻮﻫﯽ ﻓﻮﻕ ﻟﯿﺴﺎﻧﺲ ﻭ ﺩﮐﺘﺮﺍ، ﺑﻪ ﻣﻮﻧﺘﺎﮊ ﭘﮋﻭ ﻣﻨﺠﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ!
- ﺩﺭ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺣﻮﺯﻩ ﻫﺎ ﻣﺎ ﻫﻨﻮﺯ Generalist ﻫﻢ ﻧﺪﺍﺭﯾﻢ ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ Specialist ﺑﺮﻭﯾﻢ.
ﺩﺭ ﺭﺷﺘﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﻋﺮﺽ ﻣﯿﮑﻨﻢ. ﻭﻗﺘﯽ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺭ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺭﺷﺘﻪ ﻫﺎﯼ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻫﯽ ﻣﺎ، ﻫﻨﻮﺯ «ﺍﺭﺗﺒﺎﻃﺎﺕ ﻭ ﻣﺬﺍﮐﺮﻩ» ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﯾﮏ ﺩﺭﺱ ﺍﺭﺍﺋﻪ ﻣﯿﺪﻫﻨﺪ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺩﻭ ﺣﻮﺯﻩ ﮐﺎﻣﻼً ﺗﺨﺼﺼﯽ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺗﻔﮑﯿﮏ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﻧﺪ، ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺒﯿﻪ ﺷﻮﺧﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑ
۱.۹k
۰۶ مرداد ۱۳۹۴
دیدگاه ها (۹)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.