و تو آهسته آهسته

و تو آهسته آهسته
بلند می‌شوی،
راه می‌افتی،
می‌روی.
و در این راه رفتن،
دست و بالت بارها زخمی می‌شود، امّا آبدیده می‌شوی و می‌آموزی که از جاده‌های ناشناس نهراسی، از مقصد بی‌انتها نهراسی، از نرسیدن نهراسی. تنها بروی و بروی و بروی...

-شل سیلور🌱