شب غریبی است؛ بغضِ سنگینی گلوی اهل زمین را می فشارد و سنگ

شب غریبی است؛ بغضِ سنگینی گلوی اهل زمین را می‌فشارد و سنگینی داغی جانسوز، قلب عالم را زخم می‌زند و گواهی عروج ملکوتی صادق آل محمد(ع) را می‌دهد.
او که با حضور پر از معرفت و عالمانه‌اش، منبع فیض الهی در مدینه بود اما اینک خوشه‌های زهرآگینِ کینه منصور دوانیقی، ‌قلب سپیدش را صد چاک کرده تا همچون سلاله پاک خود، شهادت را برای رهروان مشق عشق کند.

و چه دردناک است که در آسمان پر ستاره مدینه، دیگر ماه صادق(ع)، رخ نمایی نخواهد کرد و درد فقدان نور وجودش تا قیامت، التیام نخواهد یافت.
چه دربار ستمگری که تاب حق گویی و عدالت طلبی و علم محوری صادق (ع) را نداشت و با این حال این اختر تابناک آسمان امامت و ولایت در چنین فضای خفقانی، به نشر علم همت گماشت .
او که فرمود:« به نمازهاى پنجگانه چنگ زنيد و پيش از شروع كسب و كار، از خداوند، طلب خير كنيد و بركت را در آسانگيرى بجوييد و به زيور بردبارى آراسته شويد و از دروغ، دورى كنيد و كامل، پيمانه و وزن كنيد.» [1]

و حال کوچه‌های مدینه که نه تمام خاک زمین، داغدار شهادت اوست و بقیع، چشم‌ انتظار آخرین مسافر خویش است تا صدفی از مرواریدهای بی تکرار تاریخ باشد.
بقیع، همان روضه مجسمی است که چهار تن از امامان معصوم(ع) را در صدف وجودش جای داده تا هر آینه مظهر مظلومیت و ظلم به آل نبی(ص) باشد و حال صادق(ع) را به عنوان آخرین معصوم در آغوش خود خواهد فشرد و اشک مومنان را به این ظلم تا ابد جاری خواهد کرد.

هم او که فرمود:« براى هر عملى، پاداشى [معيّن] است، جز اشك ريختن براى ما [كه پاداش آن، حدّ و اندازه ندارد].» [2]
و حال با شهادت جانسوزش، بغض در گلوی مسلمانان منتشر می‏‌شودغروب بقیع را نظاره کرده و سوگوار عروج چنین گوهری باشند که مرواریدهای نهفته در کلامش "قال الصادق‌» های امروز ماست.

ای صادق آل نبی(ع)!
اکنون ماییم و میراث سترگ گفته‌های ناب تو که چون گنجینه‌ی سعادتمندی ، ما را فرا می خواند تا به راه تو رهسپار شویم؛ پس آمین نگاهت را بر دست‌های خالی ما بنشان.

شهادت صادق آل محمد(ع) تسلیت باد.