به بهانه ی روز بزرگداشت مقام معلم

#به بهانه ی روز #بزرگداشت مقام معلم

در يك کلاس درس...
فرزندان تمام اقشار جامعه نشسته اند!

فرزندان «طلاق» را باید تحمّل کرد و با روحیه شکننده‌شان ساخت!
با فرزندان «اعتیاد» باید مدارا کرد و با نارسایی‌هایشان کنار آمد!
فرزندان «یتیم» را باید نوازش کرد و کمبود مهرشان را جبران کرد!
فرزندان «نابهنجار» را –که‌محصول اختلافات خانوادگی اند- باید هدایت کرد!
به فرزندان «کار» باید استراحت داد!
فرزندان والدین «بی بندوبار» را باید سر به راه کرد!
فخرفروشیِ فرزندان «سرمایه دار» راه باید تعدیل کرد!
فرزندان «کم‌رو» را به بطن جامعه باید بازگرداند!
نازپروردگیِ فرزندانِ «مرفّه» را باید تعادل بخشید!
فرزندانِ «بدسرپرست» را حکیمانه وصبورانه باید سرپرستی کرد!
فرزندان «بی‌سرپرست» را با آغوش مهر مادری و عطوفت پدری باید آشنا ساخت!

و اما....
همه‌ی این مزاج های تلخ و شیرین، با صداهای دلنواز یا گوشخراش شان در یک اتاقِ چند متری، گِردِ شمعِ سوخته ی "معلّم" حلقه می زنند...
و بازتاب و پژواک این‌صداها هر روز چون موریانه، ذهن او را می خورد، تارهای خستگی بر تن رنجدیده اش می‌تند و فرسوده‌اش می‌سازد و...

چه صبری می طلبد معلمی!
و چه هنری می خواهد معلمی!
و چه انرژی و قدرتی لازم است برای معلمی!
معلمی جسارت می‌خواهد
قدرت و شهامت می‌خواهد
و برای داشتن همه‌ی این‌ها باید مسلح بود...
مسلح به اسلحه ی عشق و دانش...

تقديم به مقام شامخ معلمان سرزمینم