كسى كه ناز مرا مى كشيد ، مادر بود

كسى كه ناز مرا مى‌كشيد ، مادر بود
كسى كه حرف مرا مى‌شنيد مادر بود

كسى كه گنج به دستم سپرد، بود پدر
كسى كه رنج به پايم كشيد ، مادر بود

كسى كه شيره ی جان می‌مكيد من بودم
كسى كه روح به تن می‌دميد ، مادر بود

كسى كه در دل شب از صداى گريه ی من
سپندوار زجا می‌جهيد ، مادر بود

كسى كه خارى اگر پيش پاى من می‌ديد
چو غنچه جامه به تن می‌دريد، مادر بود

كسى كه دور اگر می‌شدم ز دامانش
برهنه پا ز پی‌ام می‌دويد ، مادر بود

ز دست دشمن هستى درین سيه بازار
كسى كه جان مرا می‌خريد ، مادر بود

كنار بستر بيماری‌ام پرستارى ،
كه تا به صبح نمى آرميد ، مادر بود

به روزگار جوانى كسى كه قامت او
به زير بار محبت خميد ، مادر بود

كسى كه در غم و اندوه و در پريشانى
به دردهاى دلم می‌رسيد ، مادر بود

گهى خشونت و تندى گهى عطوفت و مهر
نشان و مظهر بيم و اميد ، مادر بود

گهى دعا و ثنا ، گاه ناله و نفرين
بهشت و دوزخ و وعد و وعيد مادر بود

غرض كسى كه ز دنيا و آرزوهايش
براى خاطر من دل بريد ، مادر بود

كشيد رنج ز آغاز زندگى تا مُرد
كسى كه خير ز عمرش نديد ، مادر بود

يكى شكسته قفس ماند و خسته مرغى زار
كه از ثَرى به ثريا پريد ، مادر بود

مرا ستاره ی صبحی که هر چه کوشیدم
شد آخر از نظرم ناپدید مادر بود

چو درگذشت (نگارنده) با تأسف گفت :
كه آن به راه محبت شهيد ، مادر بود

"عبدالعلی نگارنده"