-اقیانوسی لبریز ز تاریکی

ماه و بسیاری ستاره کوچک و زیبا مروارید مانند درون من می‌درخشند ، ابرهای تیره برای تبديل کردن غم‌هایم به صخره هایی از بلور روزشماری می‌کنند ، گاه و بی‌گاه دست‌هایت پناه میشوند تا از رعدی برقی که عاملش خود بودم گریخته و دور شوم. با وجود تمام اینها تاریکیِ مطلق من هيچگاه انتها نخواهد داشت مانند اقیانوسی از دلتنگی و درد هایمان عزیزکرده.