آن چه را كه آدمی در ذات خود هست، آن چه را كه در تنهایی هم

آن‌چه را كه آدمی در ذات خود هست، آن‌چه را كه در تنهایی همراه دارد، هیچ‌كس نمی‌تواند به او اعطا كند یا از او بگیرد و این از هرچه در تملک اوست یا در انظار دیگران وجود دارد، برای او مهم‌تر است.
انسان پرمایه در تنهاییِ محض با افكار و تخیلات خود به بهترین نحو سرگرم می‌شود؛ حال آن‌كه تنوعِ مداوم در معاشرت، نمایش‌ها، گردش و تفریح، ممكن نیست كسالت شكنجه‌آور فرد بی‌مایه را برطرف كند.
_ در باب حکمت زندگی
#آرتور_شوپنهاور