او ارزش این را داشت که برایش غمگین بمانم و صبح ها، صدایش

او ارزش این را داشت که برایش غمگین بمانم و صبح‌ها، صدایش را سر میز صبحانه توهم بزنم، و شب‌ها خیال کنم ملحفه تخت از جای تنش چروک شده. او ارزش این را داشت که حتی اگر ندارمش، دوسْت‌دارش باقی بمانم.



.
.
.


.
.
.


گمان می‌کردیم عشق نجاتمان خواهد داد
اما زخمی‌تر از قبل ، رهایمان کرد.

بیستُ‌هشتِ‌بهمن
۱۲:۴۰