از نوروز آغاز می کنم که جمشید آن را بنیاد نهاد و زمان را

از نوروز آغاز می کنم که جمشید آن را بنیاد نهاد و زمان را نهادی نو بخشید ...

شاهرخ مسکوب در (( ارمغان مور)) که واپسین کتابش است نخست به سراغ (( زمان )) می رود کتابی که در پنج فصل سامان می یابد ؛
زمان
آفرینش
تاریخ
جهانداری
درجهان بودگی و سخن
مسکوب با واکاری زمینه و زمانه ی شاهنامه و پیکره ی اساطیر آن به روشنی یادآور می شود که جهان آفرینش در اساطیر ایرانی از جمشید می آغازد و نه آدم حوا ....
در روزگار او جمشید _ نه کسی که از رنج و درد آگاه بود و نه از مرگ _ آن روز که به یاری دیدان به آسمان دست یافت نخستین روز بهار بود و بامداد بیداری زمین جمشید آن روز پیروز را جشن گرفت و می دانیم که در بینش اساطیری جشن نه تنها نشانه که نماد تکرار زمان بازگردان آن به جایگاه پیش باز آوردن فصل ها به طبیعت و از سرگرفتن زندگی است این شدن جاودانه این فرگشت طبیعت وانسان جشنی است که همواره از سوی مردم به پا شده است
اگر در اساطیر یونانی ((پورمتر ))نام آورترین شهید گاهشمار فلسفه است(( جمشید)) نیز درگاهشمار اساطیر ایرانی چنین جایگاهی دارد جایگاهی که با روایت اوستایی نیز همخوان نیست همه ی جهان را من آفریدم همه ی آفرینش را من آفریدم
ایدون دورغ گفت که بهلید این باور را که او جهان مادی را آفرید (( زند و ندیدا پژوهشی در اساطیر ایران مهرداد بهار )) از این رو جشن آفرینش او همچنان درون آیین های باستانی جای میگیرد ...

جشن مشترک امرنو و امرکهن است همان کار آتش است کار ادبیات .......

نوروزتان پیروز