آدم ها می آیند و می روند و حرف می زنند و قضاوت می کنند و

آدم‌ها می‌آیند و می‌روند و حرف می‌زنند و قضاوت می‌کنند و قواره می‌گیرند و می‌برند و می‌دوزند و من؟
همچنان آرام و بی‌تفاوت نشسته‌ام و دارم به مسیر آرزوهای خودم فکر می‌کنم و حتی نگاه نمی‌کنم این آدمی که مقابل من ایستاده، برای زمین خوردن من چقدر تلاش کرده!
منی که عادت دارم برای رؤیاهای خودم تلاش کنم و فرصتی ندارم برای فکر کردن به کنش‌ها و واکنش‌های بیهوده‌ای که دائما تغییر می‌کند...
آدم‌ها هستند و نیستند و مهربانند و نامهربانند و دلسوزند و دلسوز نیستند و من؟ دارم راه خودم را می‌روم و انرژی و زمان و تمرکزم را به جای تغییرات اقلیم احساسات و خلق و خوی آدم‌ها، روی جهان خودم گذاشته‌ام.
آدم‌ها مانند فصل‌های سال تغییر می‌کنند و من به مثابه‌ی کهنه درختی، پابرجا و ریشه در توانمندی‌های خویش، ایستاده‌ام و با گذار فصل‌ها، از بین نمی‌روم، پخته‌تر می‌شوم و تغییر می‌کنم.
آدم‌ها می‌آیند و می‌روند و شاخ و برگ‌های طاقت من، بیشتر می‌شود...

#نرگس_صرافیان_طوفان


#درس_زندگی
#کافه_دلتنگی #کافه_شعر #زندگی#امید#نور#انرژی_مثبت#حال_خوب