هر جا که نگاه می کنم یک نفر از نمک نشناسی دوست و رفیقش می

هر جا که نگاه می کنم یک نفر از نمک نشناسی دوست و رفیقش می ناله،
کِی به اینجا رسیدیم که نمک نشناسی ترند شد و مثل ویروس شیوع پیدا کرد.
اصلا مهم نیست چقدر خودمون رو خرج آدم های نمک نشناس کردیم،
مهم اینه که ما دلیل حال خوب اونا بودیم، اونا دلیل حال بد ما شدند.
حتی مهم نیست یه زمانی از کنار ما تکان نمی خوردند، مهم اینکه الان با یکی دیگه سرگرمن و شیفته ی آدم های دیگه ای شدند.
مهم نیست که چه اندازه همدم دردهاشون بودیم و در سخت ترین شرایط کنارشون بودیم، الان کاری کردند که درد تا مغز استخونمون می پیچه.
حتی مهم نیست چقدر بهشون پر وبال دادیم برای پرواز، ولی الان واسمون دم درآوردن.

لیاقت خیلی مهمه!
ولی گاهی ما با احساساتمون لیاقت های دیگران رو نادیده می گیریم
و اجازه می دهیم خودشان را بیشتر از اونی که هستند حس کنند!

میدونین چیه نمک نشناس بودن ژنتیکیه،
تو خون و رگ ریشه بعضی آدم هاست،
کاری نمیشه کرد جز دوری و دوری . . .

اینا همش از بی‌اصالتی و بی‌ریشه بودنه
بی اصالتی رو نمیشه پشت هیچ لباسی قایم کرد،
بالاخره از یه جا میزنه بیرون،
نداشته هایی که با هیچ پولی نمیشه خرید،
فقری که با هیچ ثروتی جبران نمیشه…
اصالت رو نه میشه خرید
نه میشه اداشو در آورد..
وقتی اداشو در میارین
فقد ب اَن 💩 بودنتون
اضافه میشه.

آدمِ ندید بدید دنیا رو هم به پاش بریزی
بازم دنبالِ این و اونه
ولی آدمِ با اصالت
یه احترامِ کوچیکم که ببینه حتما جبران میکنه…

و در آخر به این نتیجه می رسم که حضور بعضیا در زندگیم انقدر پوچ و بی‌ معناست که جای خالی‌ اونها را فقط همین نبودنشون پر می کنه!

پ‌ن: به گفته ی سعدی: «نیکی چو از حد بگذرد نادان خیال بد کند‌.»




#بی_ریشه
#بی_اصالت
#بی_ذات
#دوزاری
#تازه_به_دوران_رسیده
#نمک_نشناس
#نارفیق