من خیلی وقتها نیاز عمیقی به یه دوست دارم...

من خیلی وقتها نیاز عمیقی به یه دوست دارم...
این دوست که میگم هر دوستی نیست
...
سخت پیدا میشه دوستی که دردت و حرفت رو کامل بفهمه و البته متاثر نشه...
دلم میخواد فردا که میرم پیش دکتر شانظری بهش بگم میشه چند دیقه بهم گوش بدید...
بعد بگم استاد من فهمیدم ما آدما هیچ جای زندگیمون حق انتخاب نداریم...
انتخاب مال اون انتخاب اوله که بین خوب و بد، بهشت و جهنم انتخاب میکنیم تو بهشت باشیم...
بعد دیگه عملا نمیتونیم انتخابی خلاف این داشته باشیم...
بعد بهش بگم استاد من نمیخواستم کارمند بشم...
من آدم زندگی کارمندی نبودم...
ناشکر نیستم... اما این مسیر من نبود...
و حالا دیگه نمیتونم ازش بیام بیرون...
بگم استاد من کم آوردم تو زندگی...
چه فایده یه عمر فراق؟
دیگه چی تو دنیا ارزش داره که بهش دلخوش باشم؟
و استاد شروع کنه حرف زدن...
و من گریه کنم...
مثل اون روزا که یارجان منو میشنید...
دلم برای یه دوست شبیه یارجان تنگ شده...