به خودت حالی کن که نباید هیچ تصوری از آدم ها داشته باشی،

به خودت حالی کن که نباید هیچ تصوری از آدم‌ها داشته باشی، آدم‌ها پیش‌بینی‌ناپذیرتر و تغییر پذیرتر از آنی‌اند که قابل تصور باشند.
به خودت حالی کن حضور هر آدمی در زندگی‌ات موقتی‌ست تا زمان رفتنشان که رسید، احساس پوچی و طردشدگی نداشته‌باشی.
به خودت حالی کن که باید با نظرات مخالف خودت کنار بیایی، که جهان و اتفاقات، بزرگ‌تر و بی‌شمارتر از آنی‌اند که تمام آدم‌ها، به‌ یک چیز واحد فکر کنند و نظرات مشابهی داشته باشند.
به خودت حالی کن که افسوس خوردن، چیزی را درست نمی‌کند، باید برای بهبود حالت، دست به کار شوی.
به خودت حالی کن ما قوی می‌شویم از همان‌جا که ضعیف شدیم، و رشد می‌کنیم، از همان‌جایی که زخم خوردیم.
به خودت حالی کن که هر چیزی در جهان ممکن است مشابهی داشته‌باشد، اما از تو فقط یکی در جهان هست، خودت را دوست داشته‌باش، با ساده‌ترین اتفاقات و رفتارها نرنج، و برای رشد و تعالی اخلاق و باور و هویتت، بجنگ...
به خودت حالی کن که آینه‌ها دوست‌داشتنی‌اند،
باید برای خوشحالی آدمِ ایستاده در آینه، تلاش کنی...