روزهای تیره و تار زیادی گذشته است،

روزهای تیره و تار زیادی گذشته است، 
با خودم کلنجار زیاد رفتم،
تا برایت امیدوارانه تر بنویسم .
بنویسم که حتی اگر زمین بلرزد،
زمان بهم بریزد، مرگ و میر زیاد شود،
سیل شهر را با خود ببرد،
مدت قرنطینه هایمان طولانی تر شود،
من باز هم امید دارم ، امید به دیدارت ...
برای دوباره دیدنت صبر میکنم،
برای در آغوش گرفتنت، تمامِ دنیا را زیر پا میگذارم،
و برای بوسیدنت، هر طور شده، زنده خواهم ماند .
عزیزِ دورِ من؛
صبور باش و مراقبِ جهانِ کوچکِ من .
جهانِ کوچکی که اکنون خیلی از آدمهای دنیا،
پا به پای من به دنبالش میگردند ...
جهانِ کوچکی که از خودَش بیشتر دوستش دارم.
این روزها حالِ دلِ هیچکس خوب‌ نیست،
آغوش هایمان ماه هاست که خالی مانده و
عزیزانمان را نبوسیده ایم ...
این روزها، 
دیوارِ اتاق هایمان پر شده از چوبْ خط،
برای رهایی، برای شروعی نو ،
برای دوست داشتنی متفاوت،
برای قدر دانستنِ تمامِ چیزهایی که بی تفاوت از کنارشان گذشتیم...
جهانِ کوچک من؛
این روزها که بگذرند و نورِ امید طلوع کند،
هر طور شده به جست و جویت می آیم،
که مجال زندگی کم است .
دستانت را محکم تر میفشارم، 
و هرروز بیشتر از روز قبل،
عاشقانه تر دوستت خواهم داشت ... #علی_قاضی_نظام