همه ی مارا گول زدند یک ماسماسک دادند دستمان و شب و روزمان

همه ی مارا گول زدند یک ماسماسک دادند دستمان و شب و روزمان را تحت کنترل خود گرفتند. شب و روز که سهل است، روح و روان و جسم و جانمان را نیز.
ما اما خوابیم.در خواب ناز زمستانی به سر می بریم و نمیدانیم این زمستان تا به کی ادامه خواهد داشت.
زندگی واقعی ما شده مجازی دوستی های مجازی.. قربان صدقه رفتن های مجازی.. از این عجیب تر و وحشتناکتر نسبتهای فامیلی مجازیست!
به کجا میرویم ؟ چند قران ارزش دارند این دوستیها ؟
این جان بر کف گذاشتنها برای غریبه های آشنای مجازی؟
درگیر و دار این اعتیاد و بلای خانمان سوزتر از مواد مخدر هستی که
به یکباره اتفاقی حقیقی برایت می افتد.
اتفاقی که کسی جز تو که در خودت هم غریبه شده ای برایت باقی
نمی ماند.
تا ب حال از خود پرسیده ای اگر اتفاقی برایت بیفتد این مجازی ها جز لایک و ته تهش یک بمیرم چه چیزی برایت دارند؟
شب زنده داری میکنند برای اتفاق کذایی زندگی ات؟
دلواپس تو و لحظه هایت میشوند؟؟
نه جانم!
آخر همه شان میگویند: آخی طفلکی فلانی را دیدی؟
یا اینکه فلان چیز چند تا لایک دارد؟
اگر هنوز فراموشش نکرده ای لایک کن!!
خب از خودت بپرس تهش چه میشود؟؟
آخر آخر همه ی این لایکها هیچ!کسی بهتر از تو جایگزین این دوستی های قلابی میشود..و به راحتی یک لیوان آب خوردن از یادها میروی!
عزراییل تو در دنیای مجازی فقط یک
Data Connection
است که اگر خاموش شود تو هم برای همه مرده ای!!!
به همین سادگی.
راستی ما به کجا میرویم!؟ بهتر نیست افسار این اسب چموش را که
دارد خانمانمان را بر می اندازد نگه داریم؟
دوست عزیز مجازی من روی خوشت را حقیقی کن مجازی ها را به مفت هم نمیخرند به حقیقتهایی که کنارت هستند لبخند بزن نه به فضایی مجازی تر از حس درونت.
این رابطه های پوشالی را رها کن بهتر است کمی نفس بکشیم.
نگویید حالا حالاها وقت هست.
باور کنید تا به اینجای کار هم خیلی دیر شده است..
بیایید محض رضای خدا هم که شده کمی "زندگی حقیقی" استشمام کنیم...