‏پنجشنبه‏، 23‏ ژانویه‏ 2020

‏پنجشنبه‏، 23‏ ژانویه‏ 2020
‏7:23 ق.ظ
انسانی که بتواند دندانِ طمعِ خود را بِکَنَد از دنیا و مافیهای آن؛ و این قدرت را داشته باشد که به قناعت زندگی کرده و در به‌دست آوردنِ زیادی‌ها مراقبت نماید، قیمتِ خود را بالا برده است؛ بطوری که دیگر نمی‌توان او را تطمیع کرد و بعنوانِ ابزارآلاتِ حکومت‌ها، خرید و فروش کرد؛ چرا که دنیا را پشتِ پا زده و أهمیّتی برای آن قائل نیست، و آن ثَمَنی که برای خریدنِ این انسان قرار بر معامله‌اش بود نیز از دنیاست، فلذا هیچ ارزشی ندارد پیش این «انسان»!
فردی که دنیاپرست است و برای رسیدنِ به آرزوهایِ دور و درازش خود را به هر دری می‌کوبد، ارزشِ خود را در حد همین زُباله‌جاتِ دنیوی پائین آورده، و خود را بسیار بسیار ارزان فروخته است. بقول خواجه:

یار مفروش به دنیا، که بسی سود نکرد
آنکه یوسف به زرِ ناسَره* بفروخته بود!

دنیا، تله‌ای است برای افرادی که همچون کفتار می‌زیَند و در بقایش طمع دارند؛ لذا براحتی می‌توان با نشان دادنِ ملعبه‌های رنگ‌وارنگ، تطمیع‌شان کرده و خریدشان کرد و با اسم و رسم و منسب‌های آبدار، برده‌گیری کرده و بهره‌وری کرد.
آزاده‌ترینِ انسان‌ها، آنانی هستند که از همه‌ی دنیا و تعلّقاتش چشم پوشیده و چشم بر حیاتِ أبدیِ پس از دنیا دوخته‌اند؛ و دامَنِ خود را از چرک و لجن‌هایِ این وادیِ گرگ‌پرور، رهانیده‌اند. #تبریزی