رضایتی که به تصورِ وجود یک عین پیوند می زنیم «علاقه» نامی

‌‌
‌‌رضایتی که به تصورِ وجود یک عین پیوند می‌زنیم «علاقه» نامیده می‌شود. چنین رضایتی همیشه با قوه‌ی میل نسبت دارد، خواه به‌مثابه مبنای ایجابی آن خواه به‌مثابه [امری] ضرورتاً پیوسته به مبنای ایجابی آن. لیکن وقتی سؤال این است که آیا چیزی زیباست نمی‌خواهیم بدانیم آیا من یا هرکس دیگری علاقه‌ای به وجود آن داریم یا می‌توانیم داشته باشیم. بلکه [می‌خواهیم بدانیم] چگونه درباره‌ی آن به کمک مشاهده‌ی صرف (شهود یا تأمل) داوری می‌کنیم. اگر کسی از من بپرسد آیا قصری را که در برابرم می‌بینم زیبا می‌یابم می‌توانم پاسخ دهم: من این گونه چیزها را که فقط برای خیره کردن چشمان ساخته شده‌اند دوست ندارم...‌