ابراهیم در اول اردیبهشــت ســال 1336 در محله شــهیدآیت اه

ابراهیم در اول اردیبهشــت ســال 1336 در محله شــهیدآیت اهلل سعیدی
حوالی میدان خراسان دیده به هستی گشود.
او چهارمین فرزند خانواده بشــمار میرفت. با این حال پدرش، مشــهدی
محمد حسین، به اوعالقه خاصی داشت.
او نیز منزلت پدر خویش را به درستی شناخته بود. پدری که با شغل بقالی
توانسته بود فرزندانش را به بهترین نحو تربیت نماید.
ابراهیم نوجوان بودکه طعم تلخ یتیمی را چشــید. از آنجا بود که همچون
مردان بزرگ، زندگی را به پیش برد.
دوران دبســتان را به مدرســه طالقانی رفت و دبیرســتان را نیز در مدارس
ابوریحان و کریمخان زند.
ســال 1355 توانســت به دریافت دیپلم ادبی نائل شود. از همان سالهای
پایانی دبیرستان مطالعات غیر درسی را نیز شروع کرد.
حضور در هیئت جوانان وحدت اســامی و همراهی و شاگردی استادی
نظیر عالمه محمد تقی جعفری بسیار در رشد شخصیتی ابراهیم موثر بود.
در دوران پیروزی انقالب شجاعتهای بسیاری از خود نشان داد.
او همزمــان بــا تحصیل علم بــه کار در بازار تهران مشــغول بود. پس از
انقالب در سازمان تربیت بدنی و بعد از آن به آموزش و پرورش منتقل شد.ابراهیــم در آن دوران همچون معلمی فداکار به تربیت فرزندان این مرز و
بوم مشغول شد.
او اهل ورزش بود. با ورزش پهلوانان یعنی ورزش باســتانی شــروع کرد.
در والیبال وکشــتی بینظیربود. هرگز در هیچ میدانی پا پس نکشید و مردانه
میایستاد.
مردانگــی او را میتوان در ارتفاعات ســر به فلک کشــیده بازی دراز و
گیالنغرب تا دشتهای سوزان جنوب مشاهده کرد.
حماســههای او در این مناطق هنــوز در اذهان یاران قدیمی جنگ تداعی
میکند.
در والفجر مقدماتی پنج روز به همراه بچههای گردانهای کمیل و حنظله
درکانالهای فکه مقاومت کردند. اماتسلیم نشدند.
ســرانجام در 22 بهمن سال 1361 بعد از فرســتادن بچههای باقیمانده به
عقب، تنهای تنها با خدا همراه شد. دیگرکسی او را ندید.
او همیشه از خدا میخواســت گمنام بماند، چرا که گمنامی صفت یاران
محبوب خداست.
خدا هم دعایش را مســتجاب کرد. ابراهیم سالهاست که گمنام و غریب
در فکه مانده تا خورشیدی باشد برای راهیان نور.