وقتی که میام حرم عــقده دِل وا مُکُنم

وقتی که میام حرم عــقده دِل وا مُکُنم      
 خودومه یواشکی چُخــــــــتِ دلت جا مُکُنم
تویَم از روی کرم به حرف مــوُ گوش مُکُنی  
گاهی وقتا که میام با دیدَنُم جــــــــوش مُکُنی
مو همش با گریه خودــمهِ بِره تو لوس مُکُنُم   
 از عصای خادمِ تا به ضریح ، بوس مُکُنُم
اَگِرَم گُناه دِروُم عِــــندِ خِلافُم تو با مو تا مُکُنی  
اگه کورِ گِرِه ای زندگی تو با نیگات وا مُکُنی
مو هَمَش توی دُعـــــام از تو طـــِلا مِلا مخوام    
بس که پر رویُم بره تِمام مُشکِلاتُمَم دِوا مخوام
بس که خوبی از خدا بِره دِلُم صِــــفا مِخی    
تو بِره ای عقل ناقِصُم اَزَش شِــــــفا مِخی
گاهی که میام حرم حال نِدِروم هَوا مخوام      
مو مُگُم زن نِدِروم همــش مُگُم بِلا مخوام
تو که سلطــــــان وفایی مــــورِه با وفا مِخی      
 تو مورِه صفر کیلومتر، جِوونِ با خُدا مِخی
یا رِضا قُربونتُم با شادیات با غصه هات       
 شادیا بالا سَرِت هرچی غَمهِ پایـــینِ پات
مو دیدُم جِوونارِه بالا سَرِت عـــــقد مُکُنن       
 زن و شو توی حرم ، کِنار تو عهد مُکُنن
قَبل خطبه دِلاشان نِزدیکُ دستاشـــان جُدا        
 بَعدِ عَقد دست و دِلاشـــان یکیهِ کارِ خُدا
از هَمو بَست پایین مُرده مــــیارَن گُروگُر       
 قومایِ مُردهِ یَم اَشک میریــــزن هِی شُرشُر
دو سه دور طِواف مِدَن اورِه به دور حَرَمِت     
 تا اَگه مَکه نِــــــرِفته حاجی شـــــهِ با کَرَمِت
یا رضـــــــــــا آمـــــرزِشِ او مُردِهه پایِ توئهِ         
چون که زائر و مجـــــاور و خاطرخوایِ توئه
یا رضا تا زنده یِم دَعوَتِمان کُن زود به زود      
 نِه که مُردِم اُفقی، رو دستایِ مَردُم چی سود؟
یا غَریــــــــبَ الغُرَبا ای دِلِ مو آهــــــــویِ تو      
غیر تو شِکار نَشه ضــــــــــمانَتت کادویِ مو
اَگه مو شِعر شِکِسته بسته گُفتُــم تو بِبَخش        
 ولی تو زیر دُعای بیت هَفتُم خــــط بِکَش