نرقص ای گردباد مو پریشان کمر باریک

نرقص ای گردباد مو پریشان کمر باریک

نزن از ریشه نسلم را برادر زاده طوفان درآور کفش هایت را و نرم از گور من بگذر

که بدجوری ترک خورده در و دیوار هیچستان تو و سگ های ولگرد هدایت یک طرف باشید

من اما این طرف با کاشفان شرقی کاشان اگر معنای آدم میشود تو من چه هستم پس

کجا این حجم در سلول کز کرده کجا انسان تو یک جغرافیای منحصر به خویشتن هستی

تنت چم و خم چالوس و چشمت سبز لاهیجان تو ییلاقی ترین مقصد برای کوچ دستانم

ظهر تابستان من اما آخرین سیگار اسیر دست دود آلود تمامم ول کن این ته مانده خانوم زندان بان

سر انجام تمام قصه ها یک جور خواهد بود همیشه یک کلاغ خانه گم کرده دو خط پایان

بخواب آرام در بستر میان لای های خواب بخواب آدم کش خوابیده با لالایی مهتاب

تنت از مرمر شفاف و چشمت یشم بر مرمر درونت ماده اسبی ترکمن هم رام هم بی تاب

سیاه گیس ابریشم بلند ماه پیشانی سخن چاقو زبان جادو صدف دندان و لب انار

تو را باید شبیه کوه نور از دور خاطر خواست تو را باید تماشا کرد آن هم با هزار آداب

تو را باید میان صفحه از هرز پنهان کرد که زخم چشم مردم میشود کشفی چنین نایاب

تو آن صیدی که صیاد خودت را صید خودت کردی فقط با طعمه چشم و سر هر مو که صد قلاب

علیرضا آذر
چهارقطره خون