ما آدمهای مدرنی نبودیم!

ما آدمهای مدرنی نبودیم!
عکس دو نفره‌‌مان را در اینستاگرام آپلود نمیکردیم و برایش متن های آنچنانی نمی‌نوشتیم...
ما از دور دور چرخیدنمان در صدر، لایو نمیگذاشتیم و جلوی چشم یک میلیون فالوور، همدیگر را نمی‌بوسیدیم... ما اهل این چیزها نبودیم اصلا! راستش ماشینی هم نداشتیم... در عوض، وقتی سوار اتوبوس های خط واحد میشدیم؛ میله های اتوبوس را آنقدر فشار میدادیم که بند انگشتانمان کبود میشد، گویی در آغوش هم حل میشدیم...
ما آدمهای نامدرن دیروزی بودیم که عکس تکی سه در چهارمان را لای تقویم نگه میداشتیم برای رفع دلتنگی های گاه و بیگاه...
ما اگر هوا برمان میداشت و دست در دست یکدیگر عرض خیابان را طی میکردیم،کف دستانمان شُر شُر عرق میکرد؛ یا اگر قبل از خداحافظی، پیشانی ام را میبوسید، بی آنکه برای آخرین بار نگاهم کند راهش را میگرفت و میرفت...
ما آدمهای نامدرنی بودیم که دوست داشتنمان را جار نمیزدیم اما از واقعی بودنش اطمینان داشتیم؛ حسی که بین ما شکل گرفته بود زاییده ی روزگار حقیقی بود و با کوچکترین دلخوری، از دنیای هم مسدود نمیشدیم...
هرچند ما قسمت هم نبودیم اما، خاطراتمان را با سر سوزنی از عشق های امروزی عوض نمیکنیم...
ما آدمهای واقعی بودیم... با عشق های واقعی و جدایی های ارزشمند که پس از گذشت سالها، هنوز هم گاهی دلتنگ هم می‌شویم...