قَلم نویسِ شُماره سیُ چاهار

انگارکه دیگر،
قَلبِ مَن نَبودوَبه اَمانَت دَرسینه ی مَن می تَپید
اوکه رَفت، قَلبِ مَراباخودبُرد!
تَمامِ احساسَم راجاگُذاشتم، میانِ دستانَش، گوشه ای ازآغوشَش...
چَشمِ گُنَه آلودِمن،تَقصیرِتونَبود که مَن،خودرا بینِ رویای آن پلکِ زیبای بُلَند گُم کَردم؛
من، عاشِق شوده بودَم!:)