سمت در خروجی حرکت کردم...صدایی من را سرجایم کوباند...

سمت در خروجی حرکت کردم...صدایی من را سرجایم کوباند...
-صبر کن من برسونمت.
آرام آرام سمت صدا برگشتم...

✨ #مـنـو_بـہ_یـادت_بـیــار
✍ مـریـم سـرخـه اے

🌹 قسـمـت هفدهــم
(بـــخـــش دوم)


از جایم بلند شدم...
پدر محمدرضا_اخه اینطوری که نمیشه.
-پدر جون قول میدم که تا آخر این هفته....
حرفم رو قطع کردم و نگاهی به محمدرضا انداختم.
دومرتبه روبه پدرمحمدرضا گفتم:
-ان شاءالله دوباره میام دیدنتون.
مشغول خداحافظی بودم.
روبه محمدرضا گفتم:
-ببخشید که... مزاحمت شدم...شبت بخیر...
سمت در خروجی حرکت کردم...صدایی من را سرجایم کوباند...
-صبر کن من برسونمت.
آرام آرام سمت صدا برگشتم.صدای محمدرضا بود.
من_ولی...تو که مسیر خونمونو یادت نمیاد...
-توکه بلدی.
-برگشتنی چی؟
-از همین مسیر که اومدم از همین مسیرم برمیگردم.
نگاهی به مادرو بعد به پدر انداختم و گفتم:
-نه ممنون. خداحافظ.
دوباره برگشتم سمت در...
دومرتبه صدایی شنیدم.
-گفتم وایستا میرسونمت...
-گفتم که مسیرو بلد نیستی گم میشی.
باعصبانیت گفت:
-حافظمو از دست دادم. عقلمو که از دست ندادم.
ساکت ماندم. محمدرضا از جایش بلند شد.
-میرم آماده شم.
بغضم را قورت دادم و سرم را به نشانه ی تایید تکان دادم.
مادرمحمدرضا سمتم آمدو گفت:
-ناراحت نباش.
لبخند تلخی زدم و گفتم:
-چشم.
کمی ایستاده منتظر ماندم و بعد از چند دقیقه محمدرضا از اتاق بیرون آمد و گفت:
-بریم.
مادرش با نگرانی گفت:
-محمدرضا وایسا...وایسا آدرسو بنویسم بدم بهت یه وقت گم نشی...
-بنویس...
نگاهی به من انداخت سرم را پایین انداختم.مادر محمدرضا آدرس را نوشت و دست محمدرضا داد. خداحافظی کردیم و از خانه بیرون رفتیم.
سوار ماشین شدیم.
سکوتی وحشتناک بینمان حاکم بود.
سکوت را شکستم و گفتم:
-ببخشید که به زحمت افتادی.
-من فقط نمیخواستم این وقت شب تنها بری وگرنه خودم نمیومدم.
لبخندی زدم و گفتم:
-واقعا؟؟؟؟
-نخند دارم جدی حرف میزنم.
لبخندم را جمع کردم و گفتم:
-باشه.
-بابت رفتار اونروزم عذر میخوام.
ابروهایم را بالا انداختم و گفتم:
-چه رفتاری؟
کمی صدایش را بلند تر کردو گفت:
-یه جوری رفتار میکنی که اصلا انگار نه انگار چه حرفایی ازم شنیدی!!
لبخندی زدم و گفتم:
-خب...نمیدونم چه رفتاریو میگی.
-تو دیگه کی هستی.
سرم را پایین انداختم.
محمدرضا_بابت رفتار اونروزم توی اتوبان. سرت داد زدم.
خندیدم و گفتم:
-عذر خواهی لازم نیست.
اخم هایش را در هم فرو بردو گفت:
-در هر حال گفتم که بگم چه لازم باشه چه نباشه.
-الان تو بامن لجی؟یا عصبی هستی؟
-هیچکدوم.از کدوم سمت برم؟
-این خیابونو مستقیم برو سر چهار راه دست راست.
-دست راست که پیچیدی...سر کوچه نگه داری بقیشو خودم میرم.
-نمیخوام ازت خواهش کنم یا اینکه بگم بیای...
-کجا؟؟؟
-فردا اگر مایلی میتونی بیای باهم بریم بیرون.
لبخندی زدم و گفتم:
-چه خوب!!!کجا؟؟؟
-حالا فردا معلوم میشه.
-باشه...
-البته باید ببینم دوست دارم بیام یانه.
خندم گرفته بود.
-ولی خودت پیشنهاد دادی بریم بیرون.
-هرچی...
موبایل محمدرضا زنگ خورد.
نور گوشی فضای تاریک ماشین را کمی روشن کرد.
من_موبایلت.
-خودم فهمیدم.
تلفنش را برداشت مادرش بود...نگران از اینکه یک وقت گم نشود.
-نه ...گم نمیشم...حواسم هست...خداحافظ.
نور موبایلش هنوز خاموش نشده بود که چشمم به لباسش خورد.
گویی به یکباره یه لیوان آب یخ روی بدنم ریختند...
محمدرضا_چرا اونطوری نگاه میکنی؟؟؟
-محمدرضا...
-بله؟؟
-چرا...چرا لباست...
-لباسم چشه؟؟؟؟
-دکمه ی لباست...
-چیه؟؟؟دکمه ی لباسم افتاده. تعجب داره؟؟؟
-نه...نه...اصلا...
باچشم های گرد شده به محمدرضا نگاه میکردم...
-چیه؟؟؟؟؟
-هیچی...همین جا...همین جا نگه داری پیاده میشم...
ماشین را نگه داشت از ماشین پیاده شدم.
با ترس گفتم:
-مواظب خودت باش...خداحافظ...
محمدرضا حرکت کردو گفت...
چشمم از ماشینش برداشته نمیشد...
شوک عجیبی بهم وارد شده بود...
دکمه های لباسش شبیه همون دکمه ای بود که من توی خونه پیدا کردم...
دارم گیج میشم...
اینجا چه خبره....
قدم هایم را یکی پس از دیگری به سمت خانه برمیداشتم...
قلبم سنگین شده بود.
-اینجا چه خبره...محمدرضا کلید نداشته. جایی رو بلد نیست...اصلا چطوری رانندگی کرد!!!
دکمه ی افتاده روی پیرهنش...
دکمه ای که من توی خونه پیدا کردم...
وای خدای من...گیج شدم...
فردا باهاش صحبت میکنم...ازش میخوام بهم بگه اونروز خونه بوده یانه...یا اصلا این کارهاش چه معنی میده؟!
برا چی با من خوب شده؟
نه نه نباید بهش بگم...
باید صبر کنم تا خودش بگه...یا زمان بهم بفهمونه...نمیدونم...فقط میدونم باید صبر کنم... صبر...
صدایی از موبایلم بلند شد...محمدرضا پیام داده:
-فردا ساعت یک میام دنبالت این یه خواهش نیست. فقط میخوام در مورد گذشتم بدونم همین.شب بخیر.
این رفتار لجوجانه چه