انسان های تنهایی هستند... همان هایی را می گویم که نه کسی

انسان های تنهایی هستند... همان هایی را می گویم که نه کسی به یادشان می افتد و نه سراغشان را می گیرد ، مگر در مشکلات و روزهای سخت...
من اسم این انسان ها را چتر نجات گذاشته ام ...
انسان هایی‌که روزهای سخت به سراغشان می روی تا نجاتت بدهند ،تا نگذارند سقوط کنی اما به محض اینکه پایت به زمین رسید، وقتی آرامش برقرار شد، وقتی خیالت از سختی ها راحت شد دوباره فراموش می شوند... فراموش می شوند تا مشکل بعدی ، تا سقوط بعدی...همان هایی که وقت مشکلات _وقت سقوط_ عزیزترین می شوند و بعد از آن از یاد همه می روند...اما همیشه هم اینطور نمی ماند... یک روز می رسد دوباره به سراغشان می روی تا نجاتت دهند ، تا مثل همیشه تو را از مشکلات و خطرها دور کنند ولی این بار دیگر چتر نجاتشان برای تو باز نمی شود...
تو می مانی و یک ارتفاع زیاد... یک سقوط بزرگ از چشم های کسی که هرگز او را ندیدی...



پی نوشت..:روزی من میمانم و ادمهایی که دیگر جایی در دل نخواهند داشتـ..ـ

گاهی لازم است فقط یکی باشد....
من مثل تو قوی نیستم...
گاهی لازم است فقط یکی باشد تا مجبورت کند به گریه...
کسی که با اولین کلمه اش اشک پشت سر هم سوار شود...
کسی که آرامت کند...
میدانم مغرور تر از آنی که اغوشت را برای کسی باز کنی....
اما گاهی لازم است کسی باشد..
کاری نکند...
حرفی نزند...
فقط باشد...
اما این بودن عجیب تلخ است....

#جانا #ردشو_ازکوچه_ی_ما_رخ_بنما